Kelpen-Oler. Altijd als ik langs dit Limburgse plaatsje kom en de naam op het snelwegbord zie staan, kan ik me niet beheersen en lees ik de naam hardop voor. Kelpen-Oler. Ik weet niet waarom de naam dit effect op me heeft. Het is echt niet zo dat ik hardop de plaatsnamen voorlezend Nederland doorstuif in mijn gouden bolide, maar bij Kelpen-Oler moet het (en ja, we hebben een goudkleurige auto, zie foto. Een Upje. Tijdje terug stonden we met open ramen voor een stoplicht in Utrecht, stond er een klein mannetje van een jaar of drie op de stoep met zijn moeder, en die wees naar onze auto en fluisterde tegen zijn moeder: “Een gouden auto…” Ik ben nog nooit zo trots geweest.
Een zelfde effect heeft de plaats Sint-Job-in-‘t-Goor op me. Ik kan niet langs dit plaatsje net boven Antwerpen rijden zonder het hardop voor te lezen en er dan ook wat rillingen over mijn rug bij te voelen. Het zal het woord goor zijn, dat geen positieve associaties bij me oproept. Ik krijg er de kriebels van.
Tasje met spulletjes
Nu reed ik onlangs met een vriendin terug van een weekendje Frankrijk, en toen kwamen we langs het dorpje Sint-Job-in-t-Goor. Ik – getrouw aan mezelf als ik ben – zei: “Sint-Job-in-t-Goor. Dat vind ik nou zo’n smerige plaatsnaam.”
Waarop mijn vriendin met een hartverwarmend verhaaltje kwam:
“Vroeger, als we op vakantie gingen, bereidde mijn moeder altijd voor ons alle drie een verrassingstasje voor. Daarin zat dan een rolletje snoep, een tijdschrift, een spelletje, dat soort dingen. Voor elk van ons een eigen tasje met dus je eigen spulletjes. Eén jaar had ze er zelfs voor ons allemaal een walkman in gedaan omdat ze gek werd van het geruzie over welk bandje er nu weer in de autoradio moest worden gestopt.” We lachten om de herkenbaarheid van deze scène.
“En we kregen dit verrassingstasje altijd ter hoogte van Sint-Job-in-t-Goor. Dat was na een half uur rijden (mijn vriendin woont in Breda) en dan vond ze dat we het tasje mochten hebben. Mijn associatie met Sint-Job-in-t-Goor is echt een heel fijne.” Ze glimlachte van oor tot oor, ik las de herinnering zo van haar gezicht af. Prachtig.
Ik denk niet dat ik ooit nog met dezelfde gruwel langs Sint-Job-in-t-Goor zal rijden. Vanaf nu zal ik het verhaaltje van mijn vriendin horen. Hoe fijn.
No reacties