Roberto en Annemiek hebben geen onderkomen voor ons kunnen vinden in het volgende dorpje. We worden daar opgehaald door een taxi en morgenochtend brengt die taxi ons weer naar dat dorpje, zodat we onze weg kunnen vervolgen. Prima geregeld! Vandaag kunnen we dus alles wat we niet nodig hebben in het hotel achterlaten. Pieter vertrekt met niets anders dan een flesje water in zijn hand. Ik daarentegen ben natuurlijk een eersteklas pakezel, maar ik heb het er graag voor over als het betekent dat we eindelijk weer gezellig samen kunnen lopen.
Een beetje gespannen gaan we van start. Bij de supermarkt, waar we wat brood kopen, kunnen we al kiezen: lopen we de officiële camino over de N-weg, of doen we het alternatief dat door het bos kronkelt? De keuze is snel gemaakt: we gaan door het bos. Zodra we de Rio Parga in het vizier krijgen weten we dat het een goede keus was; een prachtig park met daarin zitjes, enkele dolmen en die rivier met een waterval. Er zijn allerlei mannen aan het werk; snoeien, harken, onkruid verwijderen, bemesten. Eén van hen loopt naar zijn auto.
‘Meneer?’ vraag ik hem, ‘staat in dit park die boom met daarin het houtsnijwerk van Maria met Jezus?’
Hij schudt zijn hoofd. ‘Die staat bij de kerk, aan de officiële camino. Zou je eigenlijk moeten bekijken. Als je nu teruggaat…’
‘We zijn hier vanmiddag weer terug,’ geef ik aan. ‘Dan gaan we wel even kijken.’
‘O hartstikke mooi.’ Hij pakt me bij mijn arm en troont me minstens honderd meter mee naar een huis dat aan de kant van de weg staat, aan de rand van het park. Erop is een prachtige muurschildering te zien. Ik herken de naam Ruben Paz van de graffiti van gister.
‘Kijk, dit is een muurschildering van een lokale artiest. Zie, daar zijn de dolmen uit het park, dit is de rivier met een pelgrim erbij, en daar heb je de kastanjeboom.’
‘We gaan hem bekijken,’ beloof ik hem. ‘Ruben Paz, daarvan heb ik gister mooie graffiti gezien onder de brug.’ Ik laat hem de foto’s zien op mijn mobieltje. Als ik de oude man toon, zegt hij: ‘Dat is de grootvader van de artiest zelf, van Ruben.’ Hij tikt me weer even op mijn arm. ‘Ga vanmiddag maar kijken bij de kastanjeboom. Buen camino!’
Het huis met de muurschildering
En de kastanjeboom waarin het houtsnijwerk te zien is
We lopen verder en slaan nadat we de rivier zijn overgestoken rechtsaf een stenig bospad in. Pieter schiet direct in zijn fotografiemodus. Hij maakt de prachtigste plaatjes, en ik maak er één van hem. Zo fijn om weer samen te wandelen!
Bij tijd en wijle vraag ik hem of het goed gaat. Als hij stijgt of daalt, heeft hij nergens last van. Vooral als het plat is en asfalt, is zijn voet pijnlijk. Dat geldt voor mij ook, dus ik begrijp waar hij vandaan komt. Gelukkig lopen we veel over bospaadjes en struikelweggetjes.
Na een kleine zeven kilometer komen we op een tweesprong. Links gaat naar Miraz, waar wij heen moeten, en is nog 95 km tot Santiago. Rechts is 86 km tot Santiago en is volgens Buen Camino een eenzamere route met minder voorzieningen. Wij slaan linksaf; dan maar negen kilometer meer op deze mooie Camino. Geen straf!
Keuzestress 🙂
We lopen enkele rustplekjes voorbij, maar gaan na ruim twee kilometer toch even zitten in een soort hokje dat volgens mij door de gemeenschap speciaal voor pelgrims is neergezet. Even de voet rust, en dan toch maar weer gauw door; de taxi staat om 14.30 uur bij de herberg hier nog zeven kilometer vandaan.
Het hokje waar we even rusten
Een kilometer verder, vlak voor we door het charmante typisch Galicische dorpje Digañe komen, lopen we langs een veld dat omgeploegd wordt door een boer in een tractor. Een grote, zwarte hond die ogenschijnlijk bij de boer hoort, komt onze richting op gerend, ploeterend door de omgeploegde aarde. Gister zou ik me rot zijn geschrokken, nu is Pieter bij me en stop ik om de hond te aaien. Hij loopt vervolgens gezellig een kilometer met ons mee. Als we een huis met twee aangelijnde Mastíns passeren, maakt onze hond rechtsomkeert en zijn we weer met zijn twee.
Gezellig!
Twee kilometer voor de eindbestemming komen we nog langs een prachtig picknickplekje, maar die is al ingenomen door de vijf Duitsers die ik gister ook trof. Helemaal niet erg; dan eten we ons brood wel bij de herberg waar de taxi ons komt oppikken. We zijn allang blij: Pieters voet heeft het geweldig gedaan, we hebben voor de komende dagen bagagevervoer bij waw.travel kunnen regelen (echt súperfijn!) en morgen gaan we weer heerlijk samen op pad.
Want dat is toch echt het aller-, allergezelligst 🙂
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens in de zoveel tijd een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties