Wat kun je je verkijken op een accommodatie! Door de foto’s op Airbnb denk ik dat we in een oude schuur slapen, maar niets blijkt minder waar. Sébastien heeft er een ultramoderne B&B van gemaakt, die in een pracht van een tuin staat. Als we ons brood met kaas eten, met een stukje chocola toe, doen we dat dan ook op een oud bankje in het midden van de tuin. Achter ons spelen de twee Noorse boskatten met elkaar, voor ons staan paarden en koeien in de wei. Wat een topplek!
Vanochtend laten we de sleutel achter in een doosje in de tuin en gaan door het tuinhekje de weg op. Sébastien komt net terug van school, die heeft zijn kinderen weggebracht, en kletst even met ons vanuit zijn auto. Daarna is het op naar Briennon, waar we meteen de bakker opzoeken. Dicht! Een meneer komt langs met zijn bestelbusje, draait hem zo dat hij ons kan aanspreken via zijn open raampje en wijst ons op de épicerie, een straatje verderop. Hoe lief! De épicerie heeft weinig smakelijks maar we vinden er toch een appel, een paar abrikozen, een pain au raisin en een volkoren stokbrood. Daarmee redden we het vast vandaag.
Een leuk VW busje in Briennon
We verlaten het dorpje en lopen tussen velden door over smalle asfaltweggetjes. Na ons tweede ontbijt wordt zo’n asfaltweggetje smaller en smaller – ook al lopen we op de officiële GR vandaag – tot we heupdiep door het gras struinen. Aan weerszijden wordt het pad, dat zo smal is als onze schoen, omzoomd door hoge halmen en soms ook struiken die ze in Australië ‘Wait-a-whiles’ noemen: als de doornen van die struiken in je kleding of huid haken, moet het gezelschap ‘wait a while’ totdat je jezelf hebt losgemaakt. Vast niet de officiële naam, maar Pieter en ik roepen regelmatig ‘wait a while!’ naar elkaar terwijl we naar beneden lopen. Dit doet het tempo, en ook de kleding, geen goed!
Met twee halen in mijn broekje en de nodige krassen op onze armen komen we onderaan uit bij een charmant dorpje: St. Romain la Motte. Daar drinken we een cola op een terras, in de schaduw. Na het eerste cola’tje heb ik nog wel zin in een tweede, en doe ook maar een lekkere Snickers! Een uur later gaan we weer verder; onze eindbestemming is nog zeven kilometer. We zijn St. Romain la Motte nog niet uit, of ik voel me niet fijn. Net als ik tegen Pieter wil zeggen ‘ik heb eten nodig’, zegt hij: ‘Ik geloof dat ik wat moet eten.’ Die energiehuishouding van ons ook! Blijkbaar zijn twee cola zero’s en een Snickers niet de beste lunch, en zegt ons lichaam: hallo, krijgen we nu een beetje fatsóenlijk eten?! We gaan ter plekke zitten, op het asfalt, in de schaduw, en eten brood met kaas. Na een kwartiertje voel ik me wel weer oké en ook Pieter zit weer beter in zijn energie. Al gauw komen we aan bij de eindbestemming van vandaag: St. Haon-le-Chatel. We krijgen het niet gratis: na een dag plat is het nu opeens vrij steil omhoog, over een oud asfaltweggetje. We komen aan in een oud dorpje waarvan de smalle straatjes gekenmerkt worden door de goot van kinderkopjes in het midden ervan. Kleine doorkijkjes, rozenstruiken, oude huizen, een middeleeuwse tuin, het is hier prachtig!
Pieter belt elke woensdag even met zijn broer Ruud in Amerika, zo ook vandaag
In de verte zie je de heuvels waar we even later op lopen. Zo mooi.
Een jacobsschelp!
Bij een beeld van St. Jacques moeten we natuurlijk even stilstaan
Na een beetje zoeken vinden we ons adres, bij Loic en Julie. Zij zijn aangesloten bij Vrienden op de Fiets en we slapen naast een drumstel en een houten slee in de kamer van hun dochter die in Cordoba aan het studeren is. Het is een prachtig oud pand waar ze zo te horen al té lang in aan het klussen zijn. Ze spreken Engels, wat wel zo gezellig is; dan kan Pieter ook weer eens meekletsen. Straks gaan we met z’n allen eten, met hun zoontje Eli van 11 erbij. En morgen ga ik dan weer eens aan de slag voor de reclassering. Om 10.00 uur heb ik een interview, wat ik fijn hier in huis mag doen. Loic, Julie en Eli zijn morgen weg, dus dan hebben we het hele huis voor onszelf. We hebben het al vaker meegemaakt, maar ik blijf dat heel bijzonder vinden; zoveel vertrouwen! Een heel huis voor onszelf, van mensen die we een half uur geleden nog nooit ontmoet hadden. Dat is me toch wat?!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties