Dag 58 Camino de Santiago: St. Haon-le-Chatel - Lentigny, 12km

Niet bepaald een dag als alle andere. Het begint vanochtend al, als Pieter en ik beneden komen voor het ontbijt en Loïc onverwacht nog thuis blijkt te zijn. Hij heeft haast, want hij moet zo naar zijn werk als scheikundeleraar op een middelbare school. Het briefje dat hij voor ons geschreven heeft ligt op tafel, met tips voor boodschappen, voor een rondje door het dorp en voor lokale lekkernijen die we móeten proberen als we in Renaison zijn, een dorpje hier 2 kilometer vandaan. ‘En bak maar gewoon een lekker eitje voor jezelf. Je weet hoe de percolator werkt? Neem zoveel jus d’orange als je wilt. En als je weggaat, laat de deur maar gewoon open. Die doen we nooit op slot.’ Zo lief!

Terwijl ik werk drentelt Pieter door het dorpje St. Haon-le-Chatel en maakt weer zulke mooie foto’s

Ik bel na het heerlijke ontbijt met een bijzondere reclasseringswerker, met wie ik anderhalf uur spreek. Ik typ enthousiast mee en noteer zoveel mogelijk van wat ze zegt. Als ik om 10.15 uur ophang, besluit ik direct door te gaan met het uitwerken van het verhaal. Normaal zou ik nu pauze nemen, een wandelingetje maken om alles in mijn hoofd op orde te krijgen, alvast een titel te bedenken en een intro, maar vandaag neem ik daar niet de tijd voor. De keuze is ofwel nu het verhaal schrijven, of straks, nadat we tien kilometer naar onze volgende accommodatie hebben afgelegd. Het wordt nu.

Soms heb ik enorm veel moeite met een verhaal schrijven. Dan heb ik zoveel informatie dat ik maar moeilijk kan bepalen wat ik wel en niet wil vermelden. Dan wil ik compleet zijn waardoor ik een tekst van 1200 woorden in elkaar draai, wat gewoon echt te lang is. Of ik typ een alinea en delete die weer zodra ik klaar ben. Niet goed. Te lang. Te saai. Te nietszeggend. Maar soms ook schrijft het verhaal zich bijna vanzelf. Dan heb ik precies voldoende informatie om een goede karakterschets van de reclasseringswerker te geven, om een goed beeld te geven van wat voor werk diegene doet, en vooral ook hóe diegene zijn werk doet. Dat zijn de leukste dagen, dat het schrijven bijna automatisch gaat. En zo’n dag is het vandaag. Ik hang om 10.15 uur met de werker op en om 11.36 uur staat het verhaal op papier. Natuurlijk leg ik het daarna weg om over een paar dagen opnieuw te kijken, en dan verander ik vast nog wel het een en ander, maar het geraamte staat. Blij!

Om 12.00 uur zijn we buiten. De tas is gepakt, de lijven zijn ingesmeerd met zonnebrand, de pet staat op het hoofd en een briefje voor Loïc en Julie ligt geschreven op de eettafel. Lentigny lonkt! Het is alleen maar asfalt, maar wat kan ons dat schelen; we hoeven maar 10 kilometer. Ik voel me helemaal uitgelaten en ben superblij dat we buiten zijn. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat ik drie jaar opgesloten heb gezeten in een koude, donkere kelder, zo gelukkig voel ik me! Na twee kilometer komen we in Renaison, waar we een hotel-restaurant passeren waar het terras volledig afgeladen vol zit. Oeh! Dat ziet er lekker en gezellig uit! We besluiten ter plekke om vanavond een broodje te eten en nu uit eten te gaan hier. Een lekker driegangen-dagmenu wellicht? Ik loop naar binnen en vraag waar we kunnen zitten. Nergens! Er is over een half uur pas plek. Ai. Da’s balen. Piet en ik gaan op een trapje zitten aan de overkant van de straat en bekijken Google Maps nog eens goed. Zie ik hier nu toch in Lentigny een restaurant? Een pizzeria! Is die open vanavond? Yes sir! Oké, dan halen we nu een broodje voor de lunch bij de bakker en gaan we vanavond lekker uit eten. Ook goed. Zo gezegd zo gedaan. Piet eet zijn quiche, ik mijn pain au chocolat, en we gaan ervandoor. Het drukke terras in Renaison, het zal een andere keer zijn.

In Lentigny aangekomen gaan we linea recta naar de bar. Cola Zero? Hebben we niet. Dan maar een biertje. We gaan wel zo dicht. Oh. Hoe laat? Over een half uurtje. Ai, dan kunnen we nog niet bij onze Airbnb terecht. Nou ja, dat zien we dan wel. Een half uur later worden we, zoals beloofd, het barretje uitgebonjourd, en staan we op straat. Het is 15.34 uur, vanaf 16.00 uur kunnen we terecht. Net als we aankomen bij het adres zie ik een man met een enorme baard in een klein autootje wegrijden. Is dat onze gastheer Gregory? Ik besluit hem te bellen. Hij neemt meteen op, maar is niet geneigd ons tegemoet te komen. ‘Vier uur is de afspraak’ bromt hij. Heeft ie helemaal gelijk in. Dan wachten we toch, geen probleem. Een half uur later komt hij en we installeren ons in zijn huis. Het is groot, nieuw en ruikt nog naar verf. Hij slaapt er ook en er liggen allerlei spullen van een klein meisje verspreid over de salontafel en in een kast. Verder zijn alle luiken dicht, komt het muf over en is er van gezelligheid geen sprake. Een bord met A Vendre hangt aan een raam buiten. Apart. Piet en ik hebben allerlei theorieën, waarvan die dat hij net gescheiden is en hier nu in zijn eentje woont en zijn dochtertje soms komt logeren ons de meest logische lijkt. We zullen het nooit weten, want Gregory heeft zich in zijn deel van het huis teruggetrokken en laat zich denk ik niet meer zien. Ach ja. Wat kan ons het schelen; wij hebben weer een topdag gehad en eten vanavond pizza. Ha!

PS Vind je het leuk eens een reclasseringsverhaal te lezen dat ik geschreven heb? Kijk dan maar eens hier. Elke twee weken komt er een nieuw verhaal bij.