Ontmoetingen

Het was eigenlijk toch best vreemd, vanochtend. Stephane en zijn man kwamen om 8.15 uur thuis van hun nachtdienst, terwijl wij eieren stonden te bakken in hun keuken. De vijf chiwawa’s lagen braaf te snoezelen in hun mandjes, drie tegen elkaar aan in het ene mandje en de andere twee in een tweede mandje. Stephane leek een beetje geïrriteerd, wat ik me goed kan voorstellen: heb je de hele nacht hard gewerkt, kom je thuis en staan er mensen je keuken te bevuilen. Aan de andere kant: daar kies je een beetje zelf voor natuurlijk, als je een kamer in je huis opgeeft voor AirBnB. Anyways, een lekker chocoladecroissantje gegeten, een koffie gedronken, eitjes gebakken voor de lunch, en we waren op pad.

Andenne uit ging het strak langs het spoor, waar paardenbloemen nat van de dauw onze scheenbenen kietelden. Daarna liepen we kilometers langs de Maas, over een fiets-wandelpad. We genoten van de stilte, enkele ganzen die op het pad rondliepen en de zon die ons in de rug scheen, toen we ‘Tous les matins, nous prenons le chemin’ hoorden. Wie zingt hier het pelgrimslied Ultreia?! Een vrolijke dame kwam naast ons fietsen, haar man was ons al voorbij gereden. Het bleek een stel te zijn dat al meerdere keren de camino had gelopen en het nu eens op de fiets probeerde. ‘Ik moest wel even slikken toen mijn man het voorstelde’, bekende de vrouw glimlachend, ‘maar het is verrukkelijk. We volgen wel de Maasroute want dat klimmen in de Ardennen, daar had ik geen zin in, maar het is prachtig!’ We beaamden dat het inderdaad heel mooi was en wisselden nog wat meer info uit over waar we zouden slapen (ze kennen mevrouw Bombaerts waar we vanavond logeren) en hoeveel bagage zij bij zich hadden (praktisch niets! Echt heel bescheiden fietstasjes). De man kwam mij bijster bekend voor, ik denk dat het iemand is die zich inzet voor het Santiago genootschap en dat ik hem daar eens heb ontmoet, maar hij leek mij niet te herkennen. De vrouw stapte weer op haar fiets en met een zwaai en ‘ultreia!’ reed ze van ons weg, haar man achterna.

Langs de Maas en over de Maas heen…

Kort daarna mochten we weer kiezen: verder langs de Maas, of de officiële route door boerenland? We kozen natuurlijk voor het laatste; langs de Maas is ook maar… tja, langs de Maas. Maar in plaats van dat we op mooie bospaadjes of rustige weggetjes terecht kwamen, liepen we langs een 80-km weg met niets dan een soort goot om in te lopen. Hoe irritant! Toen we daarna non-stop geweerschoten hoorden alsof er vuurwerk werd afgestoken, hadden we helemaal spijt van onze keuze. Liepen we nu serieus langs een schietbaan? Gelukkig draaiden we al snel een gezellige woonwijk in waar we op een bankje onze second breakfast aten. Een boterham met dat gebakken ei van vanochtend en een appel. Zo lekker! Een vrouw van een jaar of 70 kwam langs, met in haar kielzog een jong jochie. Zij een grote rugzak, hij een kleintje, beide met schelp. Het knulletje bleek haar kleinzoon te zijn, met wie ze de camino liep! Het jongetje was pas acht jaar oud en liep 15-20 kilometer per dag met haar. Waanzinnig toch? In korte fases, dat wel. ‘Elke keer wandelen we twee dagen achter elkaar’, gaf ze aan terwijl ze hem kort over zijn bol aaide. Hoe leuk om dat met je oma te doen!

Oma en kleinzoon. Wat een bikkels!

Gauw hierna haalden we een man in die een klein heuptasje bij zich droeg, geheel in het zwart gekleed was, een knoepert van een bierbuik meetorste en die met stokken liep. ‘Bonjour!’ riepen wij enthousiast, wat hij beantwoordde met een ‘hallo’. Een Nederlander? Voor we met hem een praatje konden aanknopen waren we hem al voorbij gesneld, maar een uur later hield hij op dezelfde plek pauze als waar wij net weer onze spullen aan het inpakken waren na onze lunch. Ik sprak hem aan in het Nederlands, en hij bleek de pelgrimstocht naar Rome te lopen. Hij had een camper bij zich en sliep daarin, en liep elke dag een etappe. Aan het eind van de etappe pakte hij dan het openbaar vervoer terug naar zijn camper en reed hij naar het beginpunt van de volgende dag. Hij bleek ook meerdere camino’s naar Santiago te hebben gewandeld, maar nu waren zijn knieën stuk en lukte een rugzak dragen hem niet meer. Dit was toch een geweldig alternatief! En ook nog eens goedkoop: je hebt je eigen onderdak bij je! Ik denk dat we deze vriendelijke man nog wel vaker zullen tegenkomen; zijn route gaat pas de andere kant op na Reims.

Onze prachtige lunchplek, waarna we een praatje hadden met de camper-pelgrim naar Rome

We krijgen zoveel energie van dit soort ontmoetingen! Helemaal blij vervolgden we onze weg, die uiteindelijk gelukkig inderdaad door het bos en over boerenland liep, alvorens weer aan te sluiten bij de Maas. Die volgden we tot aan Namen, waar we nu op een prachtig terras vóór de Bourse een biertje drinken. De zon schijnt nog altijd, het is heerlijk warm, we hebben leuke mensen ontmoet én ik heb superfijn bijgekletst met mijn vriendin Denise. Het wordt zo langzamerhand wat saai, maar ik moet het opnieuw zeggen: het was weer een heerlijke dag!

Aan de lijn met mijn vriendin Denise

Slapen: bij Anne-Marie Bombaerts, een adres dat we vonden via het Santiago genootschap. We mogen daar fijn twee nachten blijven, aangezien we morgen een rustdag hebben. Ik moet werken voor de reclassering, Pieter gaat op zoek naar zooltjes voor in zijn schoenen, zodat hopelijk de pijn aan zijn hakken wat minder wordt. Heerlijk om even een dagje niet te wandelen. Zaterdag door naar Dinant!

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.

PS II We zitten ook op Instagram en op Polarsteps, mocht je ons daar willen volgen. Leuk!