Een groter verschil tussen onze accommodatie van gister en die van eergisteren, met de overijverige palletkachel, kan er bijna niet zijn. Waar we bij de palletkachel het idee hadden in de tropen beland te zijn, hingen gister de ijspegels aan onze neus in de kamer waar we terecht kwamen. Sokken en ondergoed wassen? Slecht plan. Die zouden nooit droog worden bij deze vrieskou. We vragen de uitbater of hij alsjeblieft de verwarming wil aanzetten ergens, zodat de radiatoren – want die zijn er wel – warm worden. Dat wil hij wel doen. Anderhalf uur later zijn de radiatoren niet meer ijskoud, maar om ze nou warm te noemen…. Blijkbaar gebeurt het vaker, dat het koud is op deze kamers, want de hoeveelheden dekens en dekbedden waar we onder liggen zijn niet van de poes! Als een zwaartedeken drukken de lakens, slaapzakken, bontvellen en dekbedden ons in het matras, en we slapen VERRUKKELIJK! Werkelijk overheerlijk. Allebei. Met een koud neusje, dat wel, maar oh zo heerlijk.
En dat betaalt zich vandaag uit. Wat een onnoemlijke hoeveelheid energie hebben we. Dat het regent – en niet zo’n beetje ook, het is een douche! – deert ons niets. Dat we op de apps gezien hadden dat we elke vijf kilometer een bar zouden treffen en dat daar niets van waar blijkt te zijn: boeien. Dat we met zeiknatte kleding vijftien kilometer zonder pauze moeten doorstiefelen: whatever! We hebben geen centje pijn (en dat wil wat zeggen want tot nu toe had ik elke dag wel ergens last van) en geen centje moeite met de etappe. We kletsen elkaar de oren van de kop en lopen heerlijk het gros van de dag naast elkaar, hand in hand. Ook zien we Meindert nog even. Meindert is de man die ons in A Gudiña, zonder het te weten, overhaalde om vooral door te lopen en niet de handdoek in de ring te gooien. We bedanken hem nu uitvoerig en hij gloeit van trots dat we dankzij hem nog hier zijn.
Nat en grijs
Alles staat volledig onder water. Zelfs dit camino-paaltje.
Maar ook de eerste blaadjes aan de wijnranken
Als we na 22 natte maar simpele kilometers aankomen bij onze bestemming, vinden we een biertje wel op zijn plek. Een portie gamba’s al ajillo met wat brood erbij om in de pittige olie te dopen, en Bob’s your uncle. Wat wil een mens nog meer?
Heel veel meer hebben wij niet te willen, want morgen is het onze laatste dag. We kijken er heel erg naar uit, en zien er heel erg tegenop. Zoals dat altijd een beetje gaat, met de camino de Santiago.
Tot morgen!
Slapen: Pension Residencial Victoria. Heerlijke kamer met een soort serre eraan. Fijne douche. Lekkere bar-restaurant erbij met een zeer uitgebreide menukaart. Superfijne plek!
PS Zou je het leuk vinden elke week een nieuwsbrief te ontvangen met de laatste blogs? Geef je dan op voor onze nieuwsbrief.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties