Onze buurvrouw in Spanje heet Emma. Ze is Brits, heeft 30 jaar lang een Fish & Chips restaurant gerund in een stadje in Engeland, en woont nu al ruim tien jaar hier. Haar man is inmiddels overleden, met haar dochter en kleinzoon heeft ze nauwelijks contact. Maar ze is verre van eenzaam.
Emma is namelijk een dijk in het organiseren van etentjes. Wij mochten er afgelopen december ook één bijwonen. Met de twee Duitse overburen en de twee Zwitserse achterburen vormden we een gevarieerd gezelschap. Lizzie was het absolute middelpunt. Ze bewoog behendig tussen keuken en woonkamer en bereidde een pracht van een maaltijd voor ons in de serre. Ze zette al moppen tappend de toon voor een heel gezellige middag. Hier was een horeca-tijger aan het werk.
Toen de buren naar huis waren bleven Pieter en ik bij haar, voor een afzakkertje. Opeens veranderde Emma. Haar energie werd anders. Ze vertelde dat haar vrienden zich zorgen om haar maakten, omdat ze elke dag praat met Mrs. Friday.
Waarom dat een probleem zou zijn, begreep ik eerst niet.
‘Wie is Mrs. Friday?’ vroeg ik.
‘Mrs. Friday heeft hier 33 jaar gewoond en let nu een beetje op het huis.’
Ik had geen Mrs. Friday ontmoet die avond.
‘Wat bedoel je?’ vroeg ik.
‘Haar naam heb ik van de koopakte. Ik kocht dit huis van haar kinderen, die het na haar overlijden hadden geërfd. Ze verschijnt meerdere keren per week voor mijn raam’, bij deze opmerking joegen de kriebels langs mijn ruggengraat, ‘en soms zit ze ook op die stoel.’
Ze wees naar de stoel waar Pieter op zat, die spontaan een beetje begon te wiebelen. Alsof hij het gevoel had de stoel met een geest te delen en zich prompt te veel voelde.
‘Ik zal jullie iets laten zien’, zei Emma terwijl ze haar mobieltje pakte.
Ik probeerde Pieters aandacht te trekken en lonkte opzichtig richting voordeur. Maar Pieter was gebiologeerd door Emma’s mobieltje, waar ze een video op toonde. We zagen haar woonkamer, waar we op dit moment zaten, en opeens schoot er een witte bal onder door het beeld.
‘Zag je dat?’ vroeg Emma ons met opwinding in haar stem.
‘Ik zag het’, zei ik beduusd. ‘Wat was dat?’
‘Dat was een orb. Energie van een geest. Daar heb ik er meerdere van in dit huis. Ze bewegen vaak heen en weer als de avond valt.’
Reizen orbs ook naar naburige huizen? Ik durfde het niet te vragen. Emma leek zo enorm in haar element dat ik niet bang wilde overkomen. Ze liet ons nog een paar video’s zien, vertelde hoe ze haar hele leven al in nauw contact stond met allerlei geesten en ik voelde met elk verhaal dat ze vertelde, hoe de haren over mijn hele lijf meer en meer rechtop gingen staan.
‘Let’s go!’ zei ik iets te enthousiast tegen mijn man, toen het me allemaal te veel werd. Ik rende nog net niet het huis uit, maar toen ik onze poort achter ons sloot, slaakte ik een zucht van verlichting. Om daarna bij onze voordeur een witte bal te zien wegschieten.
Kak. Orbs reizen dus wel naar naburige huizen….
No reacties