Dag 60 Camino de Santiago: Magneux – Montverdun, 24km

4

De dag begint waardeloos. We hebben allebei superslecht geslapen. Ook al is het huis groot genoeg om een weeshuis te beginnen, het ligt wel aan de snelweg. Je ziet de auto’s niet, maar dat wordt gecompenseerd door hoe je ze hoort. Keihard! Tel daarbij op dat er in de tuin een minuscuul vijvertje ligt dat afgeladen is met enthousiast kwakende kikkers (wanneer slapen die beestjes?), en dan snap je het: de hele nacht woelen, zweten, ergeren en nog meer woelen. Beiden hebben we het benul niet om het raam dicht te doen, dus vanochtend is het ontbijten met wallen, dikke ogen en een chagrijnige kop.

Na vertrek wandelen we onder die vermaledijde snelweg door en steken dan door. De GR loopt met een enorme bocht naar Pommiers-en-Forez, maar Organic Maps snijdt flink af. Laten we die maar nemen, dan doen we weer eens een Marliesje. We lopen een drukke D-weg op en kunnen na een meter of tweehonderd naar rechts, een karrenspoor op. Deze wordt al gauw smaller. Dan komt er een hek met prikkeldraad en een bord Defense d’entrer. Mmmm… We besluiten het bord te negeren, klimmen het hek over, en vervolgen stoïcijns onze weg. Wij zijn toch niet voor één gat te vangen? Oh, but yes we are! Na nog eens tweehonderd meter tot onze oksels in het struweel te hebben gewandeld ziet Pieter hoe de stippellijn van Organic Maps links van ons loopt, terwijl daar een dikke heg met sloot is. Doorgaan is geen optie, er is hier niets. Omdraaien dus. Bah! Dat hebben we nog nooit gedaan!

Illegaal een hek over wordt subiet afgestraft. Zoals je ziet, kan ik er niet om lachen.

We lopen terug naar die drukke D-weg. Dit wordt hem voorlopig. Voor elke auto moeten we de berm in, het is druk, lawaaierig en warm. Mijn chagrijnige kop wordt allengs chagrijniger en ik ben blij als we in Pommiers-en-Forez een open bar zien. We hebben amper vier kilometer gelopen maar dat kan me niets schelen: ik wil cola. De meneer is vriendelijk, het terras heerlijk, de cola koud. Ik begin een beetje bij te komen. Maar Pommiers uit is het direct weer asfalt. Weliswaar niet meer over de D8 maar asfalt blijft het. Als we richting een boerderij lopen, zien we daar een jongen van een jaar of acht plassen achter een hooibaal. Rond hem loopt een hond van het formaat Sint Bernard. Zodra die ons in de smiezen krijgt, is het vol galop onze richting uit. Mijn hart schiet in mijn keel, ik knijp mijn handen tot vuisten en hoop maar dat ie voldoende heeft gegeten. Hij remt vóór Pieter af en loopt vervolgens luid grommend om hem heen. Oh, wat ben ik door al dat gezeur in Portugal toch bang geworden voor honden, niet normaal. Het jochie is uitgeplast en roept zijn hond. Die luistert natuurlijk niet, maar gromt niet langer zo vervaarlijk. ‘Hij is niet eng’, zegt het jochie, ‘il veut jouer’. Ik vind het allemaal prima, dat dat bakbeest wil spelen, maar hou hem voortaan toch maar gewoon bij je, thank you very much.

Twintig meter verder trillen mijn benen zo erg dat ik voorovergebogen met mijn handen op mijn knieën stil moet gaan staan. Ik ben echt bang dat ik van mijn graatje ga, zo erg ben ik geschrokken. Piet aait me over mijn rug, ik haal een paar keer goed adem, en ik kan weer verder. Dit doet een mens geen goed! Misschien moet ik maar op cursus of zo, om wat beter ‘hond’ te leren spreken. Mijn angst voor honden wordt bijna dagelijks groter en dat schiet natuurlijk niet op, als je altijd buiten bent en langs erven loopt waar honden zijn. Iemand nog tips?

Zelfs dit boomgezichtje kan me niet vrolijk krijgen

Pommiers-en-Forez is een prachtig dorpje

Van dit asfaltweggetje lopen we verder op een volgend asfaltweggetje en daarna weer een dikke D-weg waar mensen met 80 km/uur langs ons heen rijden. Maar dan komen we in Arthun en vinden we een top plekje om te rusten. In de schaduw, heerlijk bankje, superschoon openbaar toilet achter ons, helemaal goed. We zitten net als een vriendin belt die ik al een tijdje niet gesproken heb. Het blijkt dat ze ziekenhuisonderzoeken ondergaat en dat ze erg moe is van wat er allemaal gebeurt in haar leven. Het zet me meteen met beide benen op de grond. Wat loop ik toch te zeiken, met onze gezonde lijven, onze liefde voor elkaar, het feit dat we tijd, geld en gelegenheid hebben om deze enorme pelgrimstocht te wandelen? Wat loop ik toch te zeiken met continue zonneschijn, elke nacht een goed bed en elke avond een fijne maaltijd?

Mijn vriendin leert me een goede les

Mijn chagrijn verdwijnt als sneeuw voor de zon en de rest van de dag is 180 graden anders. Ik hoor de vogels weer, ik zie bloempjes in de berm, ik waardeer het asfalt omdat dat toch de meest moeiteloze ondergrond is om op te wandelen, en ik pak Pieters hand. Zo lopen we Montverdun in, een stadje met een prachtige prieuré op de top van een heuvel. We slapen vannacht weer op een bijzondere plek: bij de bakker! Straks gaan we met de bakker, de bakkersvrouw en een andere pelgrim BBQ’en, en morgenochtend ontbijten we met het meest verse brood dat we ooit gehad hebben; de bakker begint vannacht om 3.00 uur met zijn werk!

Montverdun met de prieuré bovenop de heuvel. Mooi!

De dag begon dan misschien waardeloos, over hoe hij eindigt hebben we werkelijk niets te klagen. En dat doen we dan ook niet!

Slapen: we wilden bij de prieuré slapen – net zoals ik 13 jaar geleden heb gedaan – maar daar is vanavond een bruiloft. We werden door hen verwezen naar de bakker, waar we slapen in de oude kamer van hun dochter. Voor 90 euro koken ze voor ons, mogen we er slapen en ontvangen we ontbijt. Prima deal!

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.

PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.

Over de schrijver

Marlies

Niets zo leuk als wandelen. Als ik wandel, voel ik me op z'n fijnst: mijn lijf aan de slag, mijn hoofd in de ruststand. Maar wat ik ook heel leuk vind, is schrijven. En op deze blog komen die beide passies samen: schrijven over wandelen. Dat dat hier kan, is een groot cadeau. En dat jij meeleest, is een minstens zo groot cadeau. Dus welkom op deze blog! Laat me vooral weten wat je vindt! Oh, en we hebben ook een account op Polarsteps, Facebook en Instagram. Mocht je exact willen zien waar we uithangen, of meer foto's bekijken en minder geouwehoer lezen. Kan allemaal :)

4 reacties

  1. Conny 18 juni, 2023 at 21:09 Beantwoorden

    O, hoe herkenbaar die angst voor honden. Maar ook ik wil er niet aan toegeven. Op wegen met boerderijen zie je me zwalken: ligt de boerderij links dan loop ik rechts van de weg en andersom. Voor mij de belangrijkste reden dat ik veel ontspannender loop als ik samen met iemand wandel. Maar dit weekend toch weer heerlijk in mijn uppie in Zuid Limburg gewandeld. (Conny.reislogger.nl)
    En ik kijk uit naar mijn tweede lange camino volgend jaar!

    • Marlies 19 juni, 2023 at 17:16 Beantwoorden

      Dank je wel voor je reactie, Conny! Ja, ik voel me ook fijner als Pieter in de buurt is. Al hebben honden feilloos in de gaten dat ik de bange ben van ons tweeën. Ze komen altijd op mij af als we samen lopen. Ik zal moeten werken aan mijn zelfvertrouwen, zodat honden me meer met rust laten. Een projectje, zullen we maar zeggen. Maar goed dat je toch in je eentje aan de wandel gaat, en volgend jaar weer op camino. Geweldig!

      Groetjes,
      Marlies

  2. Ellen Eumelen 18 juni, 2023 at 22:04 Beantwoorden

    Hoi Marlies, ook ik herken jouw angt voor honden. Tijdens onze camino (2018) heb ik geleerd om sowieso een hond nooit in de ogen kijken. Als je dan ook nog eens gaat geeuwen óf met je tong over je lippen gaat bewegen geef je de hond het signaal dat je absoluut niet geïnteresseerd bent. Dan druipt ie af. Ik kreeg deze tip toen we zo’n 1.000 km onderweg waren. In de daaropvolgende 2.400 km heb ik dit veelvuldig toegepast en zo waar, het heeft me veel minder angstig en daardoor zelfverzekerder gemaakt! En ook dat voelt een hond, waardoor zijn interesse vermindert.
    Verder heb ik ook regelmatig mijn wandelstokken in de aanslag gehouden om eventueel een aanval af te kunnen slaan. Dat hebben we uiteindelijk in Spanje (Camino del Norte) 1x toe moeten passen. Maar ik weet niet of jullie wandelstokken bij jullie hebben…
    Geniet verder van jullie onvergetelijke reis!

    • Marlies 19 juni, 2023 at 17:13 Beantwoorden

      hi Ellen, dank je wel voor je tips! We hebben het vandaag meteen toegepast: er kwam een zeer enthousiaste hond op Pieter afgerend – die ver voor mij liep – en ik zag Pieter vanuit de verte gapen. De hond remde af en snuffelde vervolgens in alle rust om Pieter heen. Daarna kreeg hij mij in de gaten, rende al blaffend in volle vaart op me af, en ook ik begon te gapen. De hond remde opnieuw af, kwispelde in alle rust en liet me hem aaien. Toen zag ik ook dat er een eigenaresse in de buurt was, dat geeft me altijd een rustiger gevoel. Deze liep dus goed af, maar inderdaad: de stokken in de aanslag hebben geven mij ook altijd een fijner gevoel. Maar het blijft lastig. Pieter is namelijk helemaal niet bang en op hem komen ze dus ook minder snel af. Als we naast elkaar lopen, zal de hond zich altijd richten tot mij. Irritant. Ik zal dus aan mijn zelfvertrouwen moeten bouwen, zoals jij ook gedaan hebt. Ik blijf oefenen. Nogmaals dank, en superleuk dat je onze blog leest!

      Groetjes, Marlies

Plaats een nieuw bericht