De dag begint waardeloos. We hebben allebei superslecht geslapen. Ook al is het huis groot genoeg om een weeshuis te beginnen, het ligt wel aan de snelweg. Je ziet de auto’s niet, maar dat wordt gecompenseerd door hoe je ze hoort. Keihard! Tel daarbij op dat er in de tuin een minuscuul vijvertje ligt dat afgeladen is met enthousiast kwakende kikkers (wanneer slapen die beestjes?), en dan snap je het: de hele nacht woelen, zweten, ergeren en nog meer woelen. Beiden hebben we het benul niet om het raam dicht te doen, dus vanochtend is het ontbijten met wallen, dikke ogen en een chagrijnige kop.

Na vertrek wandelen we onder die vermaledijde snelweg door en steken dan door. De GR loopt met een enorme bocht naar Pommiers-en-Forez, maar Organic Maps snijdt flink af. Laten we die maar nemen, dan doen we weer eens een Marliesje. We lopen een drukke D-weg op en kunnen na een meter of tweehonderd naar rechts, een karrenspoor op. Deze wordt al gauw smaller. Dan komt er een hek met prikkeldraad en een bord Defense d’entrer. Mmmm… We besluiten het bord te negeren, klimmen het hek over, en vervolgen stoïcijns onze weg. Wij zijn toch niet voor één gat te vangen? Oh, but yes we are! Na nog eens tweehonderd meter tot onze oksels in het struweel te hebben gewandeld ziet Pieter hoe de stippellijn van Organic Maps links van ons loopt, terwijl daar een dikke heg met sloot is. Doorgaan is geen optie, er is hier niets. Omdraaien dus. Bah! Dat hebben we nog nooit gedaan!

Illegaal een hek over wordt subiet afgestraft. Zoals je ziet, kan ik er niet om lachen.

We lopen terug naar die drukke D-weg. Dit wordt hem voorlopig. Voor elke auto moeten we de berm in, het is druk, lawaaierig en warm. Mijn chagrijnige kop wordt allengs chagrijniger en ik ben blij als we in Pommiers-en-Forez een open bar zien. We hebben amper vier kilometer gelopen maar dat kan me niets schelen: ik wil cola. De meneer is vriendelijk, het terras heerlijk, de cola koud. Ik begin een beetje bij te komen. Maar Pommiers uit is het direct weer asfalt. Weliswaar niet meer over de D8 maar asfalt blijft het. Als we richting een boerderij lopen, zien we daar een jongen van een jaar of acht plassen achter een hooibaal. Rond hem loopt een hond van het formaat Sint Bernard. Zodra die ons in de smiezen krijgt, is het vol galop onze richting uit. Mijn hart schiet in mijn keel, ik knijp mijn handen tot vuisten en hoop maar dat ie voldoende heeft gegeten. Hij remt vóór Pieter af en loopt vervolgens luid grommend om hem heen. Oh, wat ben ik door al dat gezeur in Portugal toch bang geworden voor honden, niet normaal. Het jochie is uitgeplast en roept zijn hond. Die luistert natuurlijk niet, maar gromt niet langer zo vervaarlijk. ‘Hij is niet eng’, zegt het jochie, ‘il veut jouer’. Ik vind het allemaal prima, dat dat bakbeest wil spelen, maar hou hem voortaan toch maar gewoon bij je, thank you very much.

Twintig meter verder trillen mijn benen zo erg dat ik voorovergebogen met mijn handen op mijn knieën stil moet gaan staan. Ik ben echt bang dat ik van mijn graatje ga, zo erg ben ik geschrokken. Piet aait me over mijn rug, ik haal een paar keer goed adem, en ik kan weer verder. Dit doet een mens geen goed! Misschien moet ik maar op cursus of zo, om wat beter ‘hond’ te leren spreken. Mijn angst voor honden wordt bijna dagelijks groter en dat schiet natuurlijk niet op, als je altijd buiten bent en langs erven loopt waar honden zijn. Iemand nog tips?

Zelfs dit boomgezichtje kan me niet vrolijk krijgen

Pommiers-en-Forez is een prachtig dorpje

Van dit asfaltweggetje lopen we verder op een volgend asfaltweggetje en daarna weer een dikke D-weg waar mensen met 80 km/uur langs ons heen rijden. Maar dan komen we in Arthun en vinden we een top plekje om te rusten. In de schaduw, heerlijk bankje, superschoon openbaar toilet achter ons, helemaal goed. We zitten net als een vriendin belt die ik al een tijdje niet gesproken heb. Het blijkt dat ze ziekenhuisonderzoeken ondergaat en dat ze erg moe is van wat er allemaal gebeurt in haar leven. Het zet me meteen met beide benen op de grond. Wat loop ik toch te zeiken, met onze gezonde lijven, onze liefde voor elkaar, het feit dat we tijd, geld en gelegenheid hebben om deze enorme pelgrimstocht te wandelen? Wat loop ik toch te zeiken met continue zonneschijn, elke nacht een goed bed en elke avond een fijne maaltijd?

Mijn vriendin leert me een goede les

Mijn chagrijn verdwijnt als sneeuw voor de zon en de rest van de dag is 180 graden anders. Ik hoor de vogels weer, ik zie bloempjes in de berm, ik waardeer het asfalt omdat dat toch de meest moeiteloze ondergrond is om op te wandelen, en ik pak Pieters hand. Zo lopen we Montverdun in, een stadje met een prachtige prieuré op de top van een heuvel. We slapen vannacht weer op een bijzondere plek: bij de bakker! Straks gaan we met de bakker, de bakkersvrouw en een andere pelgrim BBQ’en, en morgenochtend ontbijten we met het meest verse brood dat we ooit gehad hebben; de bakker begint vannacht om 3.00 uur met zijn werk!

Montverdun met de prieuré bovenop de heuvel. Mooi!

De dag begon dan misschien waardeloos, over hoe hij eindigt hebben we werkelijk niets te klagen. En dat doen we dan ook niet!

Slapen: we wilden bij de prieuré slapen – net zoals ik 13 jaar geleden heb gedaan – maar daar is vanavond een bruiloft. We werden door hen verwezen naar de bakker, waar we slapen in de oude kamer van hun dochter. Voor 90 euro koken ze voor ons, mogen we er slapen en ontvangen we ontbijt. Prima deal!

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.

PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.