Dag 63 Camino de Santiago: Vierves-sur-Viroin - Rocroi, 25km

Er was regen voorspeld. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. “Zal wel meevallen toch?” zeiden we vanochtend bij het ontbijt tegen elkaar. Een klein miezertje plakte tegen de ramen van ons onwaarschijnlijk smerige hotel. Buiten gekomen bleek het niet zo erg mee te vallen. Sterker nog: de voorspelling klopte als een zwerende vinger. Regen! Van ons vertrek om 8.30 uur tot onze aankomst om 16.00 uur.

Dus liepen we het dorp uit door de regen. We wandelden het bos in in de regen. We dronken een kopje koffie bij een klein supermarktje in Olloy-sur-Viroin, op de vensterbank buiten, in de regen. We aten ons stokbrood met brie op een boomstam in het bos, in de regen. De regen viel op mijn blote bips toen ik onderweg moest plassen. De regen kroop via onze mouwen zo naar boven en maakte onze truien nat. De regen gleed bij Pieter langs zijn nek zo zijn rug over en gaf hem rillingen. We werden hoe langer hoe kouder, de benen stijf en de handen gevoelloos.

Dit was een beetje het beeld vandaag: dennenbomen die ons omringden als duizenden luciferstokjes, het pad modderig, de kleding nat.

Lunchen in de regen. Zelfs Pieter, altijd vrolijk, vond dit iets minder…

Tegen de tijd dat we 25 kilometer hadden gewandeld en in Rocroi in de Carrefour rondliepen voor onze boodschappen – een keertje zelf koken leek ons wel fijn – hadden we blauwe lippen en zulke stijve handen dat ik het mandje niet eens kon dragen! In de AirBnB waar we zitten zijn we meteen onder de hete douche gesprongen, draait de kleding in de wasmachine en brandt de kachel. We worden weer een beetje mens. Terwijl buiten de regen nog altijd tegen de ramen tikt. Het weer voorspellen, dat kunnen ze hier wel!