Wat een dag vandaag!
Het is een gezellige dag. Tamara, het nichtje van de eigenaresse van onze gîte l’Atelier des Volets Bleues, is al vroeg heel vrolijk en kletst ons bij het ontbijt de oren van de kop. Ze is 33 jaar oud, dierenartsassistente in München en helpt haar tante vier maanden per jaar met de gîte. Het komt erop neer dat ze de boel volledig runt. Gisteravond had ze een geweldige vegetarische avondmaaltijd voor ons gemaakt, en vanochtend hebben we warme broodjes uit de oven en yoghurt met zelfgemaakte muesli. Tamara is een echte dierenliefhebber en heeft een zwak voor zwerfhondjes. Er scharrelen dan ook drie honden om ons heen die ze ergens in de loop van de jaren van straat heeft geplukt. Je kunt zien dat ze een geboren hondentrainer is want de honden zijn zeer op hun gemak en lief. De dag begint leuk!
Het is een mooie dag. Qua weer – we zitten rond de 400 meter en ook al had ik dat niet verwacht van Zuid-Frankrijk, het is oprecht fris als we vertrekken – maar ook qua landschap. Nog altijd lopen we door glooiende heuvels, maar het is hier groener dan groen. Bos zover het oog reikt. Het lijkt de Morvan wel! Heel af en toe zie je een huis, maar het is vooral de natuur die de overhand heeft. En in de loop van de dag komt er wat sluierbewolking voor de zon en steekt de wind wat op, dus we houden het hoofd aardig koel. Aan alle kanten mooi!
Het is een charmante dag. We komen namelijk na 10 kilometer te hebben gewandeld bij het prachtige dorpje Cajarc uit. Vanuit hoog in de heuvels zien we het liggen. Het ligt op een rotspunt in een grote meander van rivier de Lot. Als we afdalen, komen we uit op een gezellig plein met barretjes, een supermarkt, winkeltjes, twee bakkerijen, wat een bedrijvigheid! Na door het lieflijke dorpje te hebben gewandeld belanden we bij de Lot, waar mensen op terrassen aan het water een wijntje aan het drinken zijn. Dat is niet voor ons; wij moeten nog bijna veertien kilometer, en dat begint met een klim die fiks de hoogte in gaat om dit dorpje weer achter ons te laten. Wat een charmant plaatsje!
Cajarc in de verte, met de Lot eromheen (nu zie je de Lot alleen rechts)
Het is een pijnlijke dag. Ik was misschien een beetje naïef om te denken dat die schoenen zich in no time naar mijn voeten zouden vormen. Want dat doen ze dus niet. Ik begin met tape rond mijn kleine teen en het breedste deel van mijn voet daar pal onder, maar in de loop van de dag komen daar nog drie lagen tape bij en een soort anti-likdoorn kussentje waarmee ik wat druk van de pijnlijke plek probeer te halen. Het is allemaal voor niets; in de loop van de dag wordt het steeds pijnlijker allemaal. Lang geleden dat ik rondliep met een gevoel alsof ik meerdere blaren heb! En je gaat er zo suf van hinken op een gegeven moment.
Het is een beetje een domme dag. Ik ga tegenwoordig ’s ochtends niet meer met 2 liter water op pad. Er zijn hier veel meer waterpunten dan verder naar het noorden, dus ik neem een liter mee, max, en vul dan ergens onderweg bij. Maar ja, dan moet je dus wel bijvullen als je een waterpunt ziet! En niet denken: ach, binnenkort komt er vast weer een punt. Wat die komt dan natuurlijk niet! En dan loop je daar, te klimmen in de zon, zonder water. Ik loop te loeren naar mensen die in hun tuin aan het werk zijn zodat ik hen om wat water kan vragen, maar die zijn er natuurlijk ook niet. Die zitten lekker binnen, uit de zon, waarschijnlijk lekker te chillen met een glas water voor hun snufferd. En ik loop hier een beetje uit te drogen! Dus wat hebben wij nu geleerd, juffrouw Stemband? Juist! Als er een waterpunt ís, gebrúik die dan ook!
Het is een perfect getimede dag. Door de pijn aan mijn voet heb ik na 20 kilometer echt behoefte aan pauze. Een dorpje zullen we echter tot de eindbestemming niet meer tegenkomen. Op de weg of op het pad gaan zitten is ook niet heel fijn. We zoeken een beetje naar grote keien die eventueel als stoel dienst kunnen doen, maar dan zie ik, terwijl ik af en toe een slok neem van Pieters water, dat er over 600 meter een waterpunt komt. Het zijn de langste zeshonderd meter ooit, maar dan komen we ook op een plekje:
Vlinders, een klein poeltje, een bron, drinkwater uit een kraantje, tientallen vrolijk geschilderde schelpen en picknicktafels om even aan te zitten. We zitten er lang en genieten van deze perfect getimede pauzeplek.
Het is een briljante dag. Als ik met Pieter over een sterk stijgend pad loop dat bestaat uit rollende keien, hebben we het over mijn schoenen. Kunnen we misschien in Cahors opnieuw naar een schoenmaker? Moet ik wellicht nieuwe schoenen kopen? Durf ik dat wel aan bij de Decathlon, aangezien hier eigenlijk verder geen buitensportzaken zijn? Dan opeens, als ik over die rollende stenen naar boven stiefel, bedenk ik me dat ik nog een paar bergschoenen bij Tineke, mijn schoonmoeder, heb liggen. En wat wil nou het toeval (en dat is het briljante van dit hele verhaal)? Onze vriendin Marlies komt zondag naar Cahors! En die woont vlakbij Pieters moeder. Dus we bellen Tineke om te vragen of ze de schoenen kan vinden. We bellen Marlies om te vragen of zij plek in haar koffer heeft en of ze tijd heeft om bij Tineke langs te gaan om de schoenen op te halen. Ja, ja, en ja. Hatsjekidee, het is geregeld!
Wat een perfecte dag vandaag!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties