Dag 87 Camino de Santiago: St. Jean-de-Laur - Varaire, 13km

Het is leuk als je gastheer of gastvrouw iets vertelt over de etappe van morgen. Patrice doet het ook. Die neemt na de heerlijke avondmaaltijd – tomaten uit eigen tuin met een beetje tijm erdoor, aardappels Dauphine uit de oven, worstje, mjam! – het woord en vertelt ons over de route vandaag. Het blijkt dat we in een bijzonder natuurgebied zitten: de Causses du Quercy. Kalksteenplateaus die bedekt zijn met droge graslanden en eikenbossen. Sinds 2017 een Unesco Werelderfgoed-site. Er wordt hier nog met varkens naar truffels gezocht (de zwarte diamanten) en percelen zijn afgezet met kilometers en kilometers aan muurtjes van gestapelde stenen. De herders die met hun schapen door dit gebied trokken, wilden hun land steenvrij maken en bouwden daarom ook cazelles, kleine ronde stenen huisjes die ons doen denken aan de trulli van Zuid-Italië. In die cazelles – die gebouwd worden door stenen te stapelen zonder gebruik van cement – borgen ze hun gereedschap of proviand op, schuilden ze bij slecht weer of lieten ze hun honden slapen.

Er is aan de eettafel even discussie over de ontbijttijd. Het wordt heet, dus onze mede-pelgrims willen vroeg weg. Eén vrouw in het bijzonder trekt het hete weer niet goed en wil eigenlijk om 5.00 uur op pad. Dat is voor de rest van de tafel iets te gortig. Patrice bepaalt dat er ontbeten kan worden vanaf 6.15 uur. ‘Dat is mijn limiet’, zegt hij streng. Wij hoeven maar 13 kilometer, dus voor ons is het lichtelijk vroeg. Als ik hem aankijk met een blik van ‘echt?’ legt hij zijn hand op mijn arm. ‘Onze Nederlanders mogen later ontbijten.’ Dank Patrice!

We verschijnen om 8.00 uur aan de ontbijttafel en zijn om 8.45 uur buiten. De route gaat eigenlijk meteen weer over dat stenige pad met die rollende keien van gister, waar we nu opeens op het ‘circuit des cabanes’ blijken te wandelen. Om de zoveel meter zien we een bordje met ‘cabane 12, 40m’ of ‘cabane 7, 85m’. Aan weerszijden van het pad zien we ze liggen, die cazelles. Sommige zijn gebouwd als onderdeel van een muurtje, andere staan los in het midden van een grasveld. Ook dolmens zie je hier, hunebedden die getuigen van een vroegere bewoning van dit gebied. Overal zie je hoe zwaar de vegetatie lijdt in een gebied dat heel heet kan worden en waar regen de bodem in zakt. De eikenboompjes zijn klein, krom en bemost. Het gras is droog en geel. Ooit hebben ze geprobeerd hier landbouw te bedrijven, maar dat bleek een brug te ver.

Muurtjes en cazelles

Als we nog ongeveer een kilometer naar Limogne-en-Quercy moeten, komen we langs een heel tof bouwwerk. Het is een overnachtingsplek voor wandelaars en pelgrims, ontworpen door kunstenaar-architect Sophie Bayou (of zo), en het dak bestaat uit 8000 Santiago-schelpen. De betonnen constructie waarop het gebouwd is, zijn nog eens 7000 coquilles die zijn vermalen. In de Jurrassic periode, vele miljoenen jaren geleden, lag dit gebied onder water, onder een ‘warme zee’. Er worden nog steeds veel fossielen gevonden die getuigen van die periode, waaronder dus heel veel coquilles. Het is zo’n mooi plekje, check it out!:

In het gastenboek lezen we wel dat het er ijskoud wordt ’s nachts. Dat geloof ik graag.

De rest van de dag verandert het landschap niet. Zodra de temperatuur boven de 25 graden komt beginnen de cicades en die begeleiden ons eigenlijk het hele eind naar onze accommodatie van vandaag, een etappe-randonnee in het gehuchtje Varaire. We hadden eigenlijk een heel stuk verder willen wandelen, maar ik had veel moeite met het vinden van accommodatie. Waarschijnlijk omdat het 14 juli is? In ieder geval was vandaag maar 13, maar morgen 31 kilometer naar Cahors. Het wordt 36 graden en de pijn in mijn voet is niet heel gezellig. Dat wordt dus wat! Maar dat is morgen pas. Nu eerst genieten van onze enorme gîte, die we maar hoeven te delen met één andere pelgrim, en van het lekkere bed, de fijne douche, en de enorme tuin. Morgen komt morgen!