Dag 90 Camino de Santiago: Cahors, nóg een rustdag

1

Een rustdag anders dan alle andere, want we zijn samen met Marlies! We worden rustig wakker en ontbijten in ons heerlijke appartement. ‘Wat zullen we eens gaan doen vandaag?’ vraagt Marlies, en we halen alle drie onze schouders op. Geen idee. We besluiten eerst maar eens een kijkje te nemen in de kathedraal. Wat een bijzonder bouwwerk. Er zijn ultramoderne glas-in-loodramen, waarvan één in het bijzonder opvalt: er is een jaren ’80 woning op te zien! Ze hebben wel allemaal een religieuze basis natuurlijk maar qua stijl wijken ze enorm af van wat we kennen. Mooi!

De mooie kloostertuin naast de kathedraal

Daarna gaan we richting Place François Mitterand, met het beeld van A Gambetta en de mooie fontein. Toen ik hier 13 jaar geleden was, kwam Marlies me ook opzoeken, in hetzelfde weekend! Toen hebben we samen het vuurwerk van Quatorze Juillet op de Pont Valentré bekeken, nu komt ze op 16 juli aan. Ze weet zich nog te herinneren dat we toen ook bij Le Bistrot Gambetta hebben gezeten. ‘Aan dát tafeltje’. We bestellen een heerlijke lunch, eten met op de achtergrond de bruisende fontein, en kletsen fijn bij. Daarna gaan we naar het postkantoor om mijn verrotte bergschoenen naar huis te sturen – ik kan ze niet weggooien, mijn kapotte schoentjes, ik kan het niet over mijn hart verkrijgen – en dan gaat Pieter naar huis. Die heeft een belafspraak met zijn broer in Boston, en Marlies en ik blijven in de stad.

Lekker lunchen

We lopen richting de Pont Valentré en nemen het pad langs de Lot. We zien een boot liggen waar toeristen aan boord gaan.

‘Volgens mij hebben wij dertien jaar geleden een tochtje gemaakt op diezelfde boot’, mijmert Marlies terwijl ze wijst.

‘Heb je zin om dat opnieuw te doen?’ vraag ik haar.

‘Eigenlijk wel ja.’

We komen dichterbij en Marlies zegt: ‘Volgens mij hoor ik de motor lopen. Ik denk dat ze zo vertrekken.’

We zetten er even de pas in en komen bij de steiger aan. Daar begeleidt een meisje net de laatste gasten aan boord.

‘Kunnen we nog mee? Dat we bij u een ticket kopen?’ vraagt Marlies.

Het meisje kijkt schuin omhoog naar de kapitein in de stuurhut en die knikt. ‘Betaalt u maar na afloop.’

Geweldig! We stappen aan boord, krijgen een boekje met engelstalige informatie over de bezienswaardigheden onderweg, en warempel: de voorste twee stoelen zijn nog vrij! Alsof mensen dachten: daar kunnen we niet gaan zitten, die houden we vrij voor Marlies & Marlies.

Wat een mazzel hebben wij!

We hebben nog niet plaatsgenomen op onze stoeltjes of de boot begint te varen. Wat een goeie grap is dit! Marlies en ik grijpen elkaar bij de arm. Hoe is het mogelijk, dat we hier nu weer zitten? Zonder te reserveren, zelfs zonder kaartje, gewoon zomaar spontaan! De boottocht is heerlijk. We gaan de Lot over, pakken een sluis mee, varen door tot een volgend dorpje en keren dan om. De wind waait door onze haren, het geklets van het meisje dat alles uitlegt gaat volledig langs ons heen want in het Frans, en de zon schijnt op onze huid. We zien Cahors van een andere kant en zijn onder de indruk van de oude gevangenis, van de Tower of the Hanging Man en van de kathedraal die er vanaf het water heel anders uitziet. Een uur en twintig minuten later meren we weer aan en loopt het meisje van de boot met ons mee om aan de kaartjesmevrouw uit te leggen wat de deal is met deze twee Hollandaises. Merci beaucoup, au revoir!

Zo lekker op het water…

We gaan naar de supermarkt, kopen lekkernijen en gaan naar huis, waar Pieter net ophangt met zijn broer. Hij heeft heel wat gemist! Een borreltje, een voor-, hoofd- en nagerecht, en dan is het alweer voorbij, dit heerlijke weekend met Marlies. Wat een geweldige tijd hebben we samen gehad. Mooie gesprekken over onze families, onze gezinnen, over loopbaancoaching, over hoogbegaafdheid, politiek, het klimaat, onze enorme wandeling en haar aanstaande vakantie, over gezondheid, onderzoeken, Covid, alles komt langs. Het is zo intens fijn om hier zo met zijn drietjes te zijn. Het was allemaal véél te kort…

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.

PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.

Over de schrijver

Marlies

Niets zo leuk als wandelen. Als ik wandel, voel ik me op z'n fijnst: mijn lijf aan de slag, mijn hoofd in de ruststand. Maar wat ik ook heel leuk vind, is schrijven. En op deze blog komen die beide passies samen: schrijven over wandelen. Dat dat hier kan, is een groot cadeau. En dat jij meeleest, is een minstens zo groot cadeau. Dus welkom op deze blog! Laat me vooral weten wat je vindt! Oh, en we hebben ook een account op Polarsteps, Facebook en Instagram. Mocht je exact willen zien waar we uithangen, of meer foto's bekijken en minder geouwehoer lezen. Kan allemaal :)

1 reactie

Plaats een nieuw bericht