Het is grote radiostilte geweest op deze site. Althans in het ‘op pad’ deel. Ik heb me namelijk ondergedompeld in een nieuw avontuur: ik ben een boek aan het schrijven! Het is een summer romance / feelgood roman die ik schrijf voor een schrijfwedstrijd. Aantal woorden: tussen de 40.000 en 65.000, deadline: 1 december. En ik zeg wel dat ik hem aan het schrijven ben, maar we doen het helemaal samen. Elke dag zitten Piet en ik hier in ons huis in Spanje (dat dan weer wel :-)) na de avondmaaltijd te fantaseren over wat er nu allemaal gebeurt tussen onze held Maartje, haar Spaanse hunk Thiago en de vrienden die Maartje heeft ontmoet sinds ze op camino is. Want dat is wel het geval: ons boek speelt zich af op de Camino de Santiago. Weinig origineel maar ja, voor zo’n eerste boek is putten uit eigen ervaring wel het handigst.
Wat gebeurt er dan nu, vragen we elke avond aan elkaar. En wat zegt Maartje dan tegen Thiago, en hoe reageert Isabella daarop? En is dat wel logisch, want Jasper heeft natuurlijk ook een oogje op Manolo, en als Boris dan met Lorna die verbouwing doet, kan Dennis dan nog wel aan dat gesprek meedoen? En die verbouwing, heeft die dan al plaatsgevonden, of is dat pas later? En waarom doet Thiago ook alweer stug tegen Maartje nadat ze voor het eerst gezoend hebben? Nou ja, je begrijpt: we fantaseren er op los, zetten dingen recht die krom zijn geraakt in het proces, vullen aan en halen weg, en gister stonden er opens 30.000 woorden op papier. Dat was wel een kort momentje van trots eigenlijk. Waarna we snel weer verder gaan, want het verhaal is nog volop gaande.
Het is werkelijk verrukkelijk. Ik kan niet anders zeggen. Voor een schrijver van met name korte verhalen (schrijfwedstrijden), blogs (voor mijn studie) en uitgewerkte interviews (voor de reclassering) is zo’n roman nogal een berg waar ik tegenop zie, maar als ik bezig ben en de gesprekken uit mijn hoofd via mijn vingers zo op mijn beeldscherm verschijnen, dan verdwijn ik ook echt even in die wereld. Dan sta ik daar in die hondenopvang waar het hele gezelschap een weekje vrijwilligerswerk doet, voel ik de zon, hoor ik honden blaffen, proost ik met mijn pelgrimsvrienden en slaap ik in brakke stapelbedden. Of het wat wordt is me een raadsel, maar eigenlijk doet dat er niet heel erg toe. Dit hele avontuur is het me al volledig waard. In ons huis in Spanje, samen met Pieter, in de heerlijke najaarszon of zoals vandaag binnen terwijl het met bakken uit de hemel komt, het is heerlijk.
Dus sorry voor de radiostilte, maar dan weten jullie nu waarom je af en toe wat langer niet van mij hoort. Na 1 december ben ik er weer volop!
No reacties