“Goed idee!” riep ik enthousiast toen Pieter het voorstelde. Maar we wilden om 11.00 uur in Laren zijn, en dat is 36km fietsen. Ik ben een slome fietser dus trek daar maar anderhalf uur voor uit. Minstens.
Nu wil het geval dat ik een man heb die in de ochtend heul veul tijd nodig heeft om wakker te worden – lees: koffietje, krantje, beetje surfen op het internet en meer van zulks – maar hij vindt uitslapen ook bijzonder fijn. En dat gaat niet zo heel goed samen als je toch wel rond 9.15 uur op de fiets wil zitten. Dus wie zet er weer vroeg de wekker? Ik, zei de gek. Om vervolgens een snurkende man niet wakker te krijgen, die vervolgens toch wakker wordt en boos is omdat hij zo vroeg moet opstaan.
Je snapt: gezelligheid troef. Op de vroege ochtend.
Dan is het rond 9.30 uur op de fiets.
Drie kilometer van huis zegt mijn man opeens: “Ik heb geen zonnebrand bij me.” Teruggaan trekt me niet zo aan, dus ik roep: “Halen we wel bij een Albert Heijn.” Om vervolgens de route in mijn hoofd af te leggen en te concluderen dat we in de verste verte niet langs een Albert Heijn of andere winkel met zonnebrand zullen rijden. Dat wordt omrijden dus. Een half uur later is de zonnebrand gekocht en glimmen de lijven van de olie.
En door.
We zoeven door het Noorderpark en net voor we in Westbroek aankomen, rij ik door een kuiltje en hoor ik ‘tak’. Ik kijk naar beneden en speur alle opties af van wat ik verloren kan hebben. Pedalen zitten er nog aan, slot hangt nog op zijn plek, stuur heb ik nog altijd in mijn handen. Ik zal het wel gedroomd hebben. Tot ik Pieter achter mij hard “Lie-ie-ie-ief!” hoor roepen. In de ankers, omkijken, en ik zie hem zo mijn iPhone uit de berm vissen. Dat verklaart de ‘tak’.
iPhone weer op stuur klikken en staand op de pedalen de vaart er weer in. Westbroek door, langs de Egelhoek, en dan Hilversum in. Vrachtwagen overdwars over de weg, stoep op, stoep weer af, in de remmen voor mensen die hun auto parkeren en dan enthousiast hun portier opengooien, om intens langzame fietsers heen laveren, wandelaars op het fietspad, een kinderwagen op het fietspad, dan een wegopbreking (‘Fietsers op de weg’, ha! Relaxed…), en zo voeren we een mooi staaltje ‘run the gauntlet’ op de fietspaden van Hilversum. Wat een kamikaze-oefening! Dit is NIET mijn stad.
Met de tong op de knieën, een oververhit hoofd, een stijve nek en zestien hartaanvallen later zit ik op de bank bij mijn schoonmoeder, naar wie we dit fijne tochtje ondernamen.
Als Pieter nog eens wat weet…..
No reacties