Schetsen onderweg

Schetsen onderweg

0

Op een druilerige zaterdagmiddag in februari staan we in een woonwijk in Bussum bij een broedplaats voor kunstenaars te kloppen op het raam. De deur gaat open en een grijze, magere man doet enthousiast de deur open. “Pelgrims, welkom!”

In het klaslokaal vol met beeldhouwwerken, schilderijen, tekeningen en schetsen vinden we twee tafeltjes die nog vrij zijn. Acht paar vragende ogen kijken ons nieuwsgierig aan. We knikken, fluisteren “Goedemorgen” en kijken vol verwachting naar de leraar van vandaag. We gaan leren hoe we tijdens het wandelen, gewapend met schetsblokje en potlood, schetsen kunnen maken van wat we zien. Geen foto’s, maar tekeningen.

Ik kan niet meer tekenen dan stokpoppetjes en dan nog vaak onherkenbaar, maar ik blijk gelukkig niet de enige die met Pictionary altijd verliest. Peter, de leraar, legt de lat echter laag: we beginnen met lijnen tekenen. “Hou het potlood ontspannen vast, en onthoud dat NIETS fout is. Alles mag en alles is goed. Ik breng jullie alleen wat standaard regels bij over horizon, het verdwijnpunt (hier is hij mij alweer kwijt), verhoudingen en tweepuntsperspectief. Maar uiteindelijk gaat het om het plezier.”

Natuurlijk, het gaat om het plezier, maar ziet mijn tekening er wel uit zonder fatsoenlijk tweepuntsperspectief? En wat als ik het verdwijnpunt verkeerd leg? Paniek maakt zich van mij meester, maar ik hou me cool en trek lijnen over het papier. Vooruit, ook wat trillerige lijnen (want dat kan zomaar een bergrug voorstellen, snapt u), en af en toe druk ik mijn potlood wat steviger op het papier (want dik is dichtbij, dun is ver weg, logisch toch?) om het daarna weer wat los te laten. Het ziet er niet uit, maar alles mag en alles is goed als ik maar plezier heb, en dat heb ik.

Aan het eind van de middag kijk ik naar mijn schetsjes. Niet ontevreden stel ik vast dat winst bij Pictionary er nog altijd niet in zit, dat ik nog altijd niet weet hoe tweepuntsperspectief eruit ziet, maar dat een boom tekenen me lukt, en vooruit een mannetje anders dan een stokpoppetje ook. Ik denk maar zo dat we af en toe onderweg gaan schetsen.

Leuk!


Over de schrijver

Marlies

Niets zo leuk als wandelen. Als ik wandel, voel ik me op z'n fijnst: mijn lijf aan de slag, mijn hoofd in de ruststand. Maar wat ik ook heel leuk vind, is schrijven. En op deze blog komen die beide passies samen: schrijven over wandelen. Dat dat hier kan, is een groot cadeau. En dat jij meeleest, is een minstens zo groot cadeau. Dus welkom op deze blog! Laat me vooral weten wat je vindt! Oh, en we hebben ook een account op Polarsteps, Facebook en Instagram. Mocht je exact willen zien waar we uithangen, of meer foto's bekijken en minder geouwehoer lezen. Kan allemaal :)

No reacties