In 2010 ben ik vanuit mijn appartementje in Amsterdam-Oost naar Santiago de Compostela gewandeld. Een echt duidelijke reden om deze tocht te ondernemen, had ik niet. Gewoon, omdat het kon misschien? Erg goed voorbereid had ik het evenmin. Al in Geldermalsen, na een schamele vier dagen aan de wandel te zijn geweest, zei mijn achillespees: ik kap ermee. Dus de schoenen gingen uit, de sandalen gingen aan, en zo strompelde ik door naar Maastricht waar ik vier dagen later aankwam.
Mijn zus en mijn moeder wachtten me op op de St. Servaas-brug. “Ik weet wat jij nodig hebt”, zei mijn zus opbeurend. Ze troonde me mee naar een schoenmaker in een klein smal steegje, voor de gewone sterveling onvindbaar maar mijn zus had 23 jaar in Maastricht gewoond en kende de geheimen van de stad. De schoenmaker gaf me een hielzooltje van gel, zodat mijn achillespees niet langer bij elke stap door mijn bergschoen geïrriteerd zou worden, en ik voelde me het mannetje.
Wandelen op hakken
Gaande de tocht merkte ik echter dat het effect van de zooltjes was – naast het ontzien van mijn achillespees – dat ik op één centimeter dikke hakken liep. Iets waar de ballen van mijn voeten niet blij van werden. Er ontstonden clusters van likdoorns die aan de oppervlakte nog onschuldig oogden, maar diep in mijn voet tegen mijn zenuwen aan drukten. Het resultaat was dat ik elke dag in de loop van de uren zachtjes jammerend door het fraaie landschap liep en regelmatig zittend van een douche genoot omdat ik met mijn blote voeten niet op de geribbelde antislipvloer van een hostel kon staan. De zooltjes uit mijn schoenen halen durfde ik echter niet: deze pijn was beter te doen dan die ik aan mijn achillespees had gehad.
De tocht van een kleine 3000 kilometer heb ik uitgelopen, de onherstelbare schade aan mijn voetballen (pun intended) als collateral damage aanvaard. Menig pedicure heeft goed geld aan me verdiend tot een pedicure in Utrecht met een drilboor gaten in mijn voet boorde – “Sorry, maar dit is echt nodig. Ze zitten zo diep!” – en ik het voor gezien hield. Geen bloedende voetballen voor mij, thank you very much. Dan maar lijden. Ik zal de eerste niet zijn met ingewikkelde voeten.
Tot ik het erover had met een vriendin, nadat ik bij de huisarts geweest was en zelfs die als enige oplossing de pedicure zag. “En likdoornpleisters, zouden die kunnen helpen?” Hosanna, wat een briljante ingeving! Dat ik daar zelf niet op gekomen ben. Nee serieus, dat ik daar potdomme in al die jaren (12, ja. TWAALF!) niet zelf opgekomen ben!
Dus nu gooi ik elke dag een nieuwe likdoornpleister op mijn pijnlijke plekjes, en kan ik niet wachten op de dag dat ik met vastberaden kop en voortvarende nagels de likdoorns van mijn voeten kan pulken. Welk een feest!
No reacties