Oppassen op een kat en enkele honden

We doen wel vaker iets met ietwat veel enthousiasme, en ons huis onderverhuren is daar een mooi voorbeeld van. Die hebben we voor twee jaar aan een Japanner beschikbaar gesteld, wat betekent dat we zelf twee jaar lang dakloos zijn. Nu voorziet mijn schoonmoeder Tineke ons van een bijzonder prettig, comfortabel en vooral gezellig dak, maar daar kunnen we natuurlijk niet tot het einde der tijden (of in ons geval tot mei 2025) verblijven. Dus ik ben op zoek gegaan naar alternatieve daken. En vond die op huizenoppassite.nl. Een site voor mensen die op reis gaan en het liefst hun geliefde viervoeters (of tweevoeters, dat mag ook, zolang het maar geen mensen betreft) thuis laten en daar een oppas voor zoeken. Ik had ons profiel nog niet aangemaakt of de verzoeken dwarrelden mijn mailbox in. Een boerderij in Groningen met paarden, katten, honden, kippen en cavia’s wees ik beleefd af. Dat was me te veel verantwoordelijkheid. Maar een lief katje in Bosch en Duin en twee schatten van honden in Boven-Leeuwen konden rekenen op een positief antwoord. Na een korte kennismaking met de baasjes van deze dieren, was in mei gedurende twee weken een kolossale bungalow midden in de bossen van Bosch en Duin ons thuis. Puk was het katje waarvoor we verantwoordelijk waren, en Puk maakte het ons makkelijk. Ze gaf aan wanneer ze naar buiten wilde, stond geduldig voor het raam te mauwen als ze weer terug naar binnen wilde, en at alleen maar af en toe wat yoghurt. Als we ’s avonds op de bank zaten, kwam ze er altijd bij zitten, en ’s ochtends vroeg, bij het krieken van de dag, zocht ze onze slaapkamer op en maakte ze het zich comfortabel op het uiteinde van ons bed, tussen onze voeten. Dan werden we gedrieën wakker, zoenden elkaar goedemorgen en gingen dan ieder ons weegs. Tot we elkaar ’s avonds weer opzochten. Ik werd wel een klein beetje verliefd op dit charmante, zachtaardige beestje.

Maar de liefde kon zich niet verdiepen. Twee weken is immers niet lang genoeg voor een bestendige relatie; we moesten Puk weer verlaten om twee andere beesten in ons hart te sluiten. Het was de beurt voor Kyara en Ulla, twee Entlebucher Sennen in een jaren ’70 woning in Boven-Leeuwen, met een knots van een tuin. Kyara is 11 en de moeder van de vierjarige Ulla. Het was de eerste keer dat we verantwoordelijk waren voor twee honden. De eerste avond voelde ik me overweldigd. Ik deed wat Joke en Wim, hun eigenaren, ons hadden geleerd, maar de honden blaften honderduit in de tuin en jankten toen we hen in hun eigen kamer opsloten voor de nacht. Deden we iets verkeerd? Wilden die honden ons iets duidelijk maken? Vergaten we iets, hadden ze nog iets nodig? Ik verstond geen woef en kon honden niet lezen; het hele verschijnsel van blaffen en janken was nieuw voor me. Een appje aan Joke leerde me dat de honden ons aan het testen waren. We moesten met luide stem ‘Genoeg!’ roepen en dan kwam het goed. Het bleek te werken; blaffen om het blaffen hield op, blaffen uit enthousiasme en blijdschap hield aan maar dat vonden we prima. Dat was immers hun manier van communiceren.

Dit is Ulla

en haar moeder Kyara

Het was een feest om met deze twee aanhankelijke, lieve dieren voor even een gezinnetje te vormen. Hun behoeften bepaalden ons ritme. We zetten de wekker om hen een beetje bijtijds te bevrijden uit hun slaapkamer en lieten hen dan dartelen in de tuin. Ze trippelden om ons heen als wij ons kopje koffie zetten en ons ontbijt maakten. Ze gingen rustig liggen als wij gingen werken en kwamen eens in de zoveel minuten langs voor een aai over de bol of een kriebeltje achter het oor. We namen ze drie of vier keer per dag mee voor een blokje om. Zo leerden we elkaar kennen. We leerden hoe Ulla altijd aan je linkerkant wil lopen, en dan het liefst ook nog links van Kyara. We leerden hoe Kyara altijd de secónde dat we het grasveldje bereikten, onmiddellijk haar behoefte deed. En dan een paar minuten later nog een keertje. En vijf minuten later voor de derde keer. Dat beest kon poepen! Ongelofelijk. Kilo’s poep hebben we opgepakt en met gestrekte arm en vies gezicht naar het prullenbakje gedragen.

Altijd zij aan zij wandelen

We leerden hoe Ulla altijd bij precies dezelfde tuinen moest snuffelen, en bij precies dezelfde ramen begon te trekken omdat daar een enge hond woonde. We leerden hoe ze altijd, als we hun riemen bij het begin van onze oprit afdeden, eerst naar elkaar blaften om vervolgens zo hard mogelijk naar de poort te sprinten. En elke keer weer liepen wij er lachend achteraan, ons verbazend over wat een gewoontedieren honden toch zijn. Binnen kregen ze dan een koekje, waar ze al braaf op zaten te wachten als wij de riemen nog ophingen.
Ze wilden altijd bij ons zijn. Als ik buiten zat en Pieter binnen, zag je de verwarring op die snoetjes: waar moeten we nu zijn, als jullie niet bij elkaar zitten? Alleen als we de trap op gingen, volgden ze ons niet op de voet. Dan liepen ze teleurgesteld naar hun kamer en trokken ze zich terug in hun manden. Ah gos. Snel weer terug naar beneden dan maar.

Maar ook aan dit avontuur kwam natuurlijk een einde. Wim en Joke kwamen terug van vakantie en wij werden afgewisseld. Als dank namen ze ons afgelopen donderdag mee voor een tochtje op hun boot. Onder de zachte stralen van een waterig zonnetje voeren we onder genot van een drankje en een hapje door recreatiegebied De Gouden Ham.

Zo fijn en gezellig, samen op hun boot die de welklinkende titel ‘In Balans’ draagt

De volgende dag trippelden de honden niet langer achter ons aan, maar gewoon weer achter hun echte baasjes. Ze vroegen ons of we in september opnieuw een tijdje wilden komen oppassen, maar dat kan helaas niet. Dan zijn we in ons eigen huis in Spanje. Waar geen honden zijn, en we zelf ons ritme bepalen. Ook fijn, maar wel beduidend minder gezellig…

PS Voor de periode 2 januari tot 29 april 2025 zoeken we nog adresjes, liefst voor een wat langere periode. Als jullie nog wat weten, stuur je ons dan een mailtje? Kan naar info@pieterenmarliesoppad.nl. Dank je wel!