Af en toe doe ik mee met een schrijfwedstrijd. Ik vind het heel fijn als iemand mij vertelt waar een verhaal over moet gaan, hoeveel woorden ik daarvoor mag gebruiken en wanneer ik het moet inleveren. Lekker duidelijk. Dus elke paar weken kijk ik op die site om te zien of er iets van mijn gading tussen zit, en daar reageer ik dan op.
Nu ging ik een tijdje terug naar de Schrijversdag van de Schrijversacademie waar ik een opleiding volg. Studenten komen daar samen om elkaar te leren kennen en masterclasses te volgen. Ik had me ingeschreven voor de masterclasses ‘Het vinden van je schrijfritme’ en ‘Hoe schrijf ik een succesvol blog?’ Die laatste werd gegeven door Anna van Praag, één van ’s lands eerste bloggers. Ze liet ons tijdens die masterclass een volledige blog schrijven over ‘iets wat je in je handtas hebt zitten waar niemand van afweet’. Ik genoot daar enorm van en besloot thuisgekomen dat ik eens bij de schrijfwedstrijden zou kijken of er wellicht een blog- of columnwedstrijd was uitgezet waaraan ik kon meedoen. Gewoon, als vingeroefening.
Die was er. Deadline: de volgende dag. Ha! Dat kan ik. Typerdetyperdetyp, en de column stond op papier. Ik leverde hem in en that was that. Tot ik weken later bericht kreeg: ik was op de longlist beland! Totaal verrast – want eigenlijk deze wedstrijd alweer compleet vergeten – maar blij! De week erna kreeg ik het heugelijke bericht dat ik op de shortlist was gekomen, met zeven andere columnisten (want zo mag je jezelf dan prompt noemen, weet u), en dat mijn column op 20 juli gepubliceerd zou worden. Tevens werd ik bij dezen alvast uitgenodigd voor de prijsuitreiking in Leuven, waarvan de datum nog zou worden aangekondigd. “We gaan naar Leuven, Piet!” riep ik enthousiast.
Prijsuitreiking in Barbóek
Eergisteren was het zover. In ons beste pak gingen we naar koffietentje/boekhandel Barbóek in Leuven, waar we tussen de stapels boeken en overvolle boekenkasten tegen de muur opeen gepakt zaten met alle genomineerden en hun familie. Ze hadden heel leuke sprekers uitgenodigd: Gaea Schoeters kwam vertellen over haar roman Trofee, en Laura ‘Niet nu Laura’ Janssen en Arnoleon vertelden over hun carrière als cartoonisten. Die Gaea was zo eloquent, en zo ontzettend grappig! De beste verteller ooit, ze lepelde de ene na de andere anekdote op uit haar hoofd vol ervaringen, en dat Vlaams. Oh ik ben verliefd op Vlaams… Dus ik ga haar boek kopen, ben heel erg benieuwd!
En toen kwam de prijsuitreiking. Eerst haalde organisator Katrien het onderwerp ‘waarheidsgetrouwheid’ aan: in hoeverre moet een column de waarheid zijn? Moet alles wat erin staat waargebeurd zijn? Is het een weerspiegeling van de werkelijkheid? Of mag het volledig bij elkaar gelogen zijn? Jurylid Rebekka de Wit beschrijft het mooi: ‘Als ik een column schrijf, lieg ik non-fictie’.
Vervolgens las ze het juryrapport voor voor alle shortlisters en eindigde ze met de top 3. Ene Iris won de derde prijs, ik ging naar huis met de tweede prijs en Boet – ook uit Utrecht maar nu woonachtig in Gent – won de eerste prijs. Welverdiend, wat heeft die jongen een mooie column geschreven! Je kunt het allemaal lezen op de site van This is how we read.
Portemonnee kwijt
Daarna zijn Pieter en ik de stad ingegaan en hebben we mijn tweede prijs gevierd in een prachtig grote kroeg naast ons hotel. De volgende ochtend, toen we onze tassen weer inpakten om in de auto te leggen alvorens we de stad nog meer zouden bekijken, ontdekte ik tot mijn grote schrik dat ik mijn portemonnee niet meer had. De stress die zo’n ontdekking geeft! Oh nee, dacht ik, wat zat er allemaal in? Pinpas, creditcard, bibliotheekpas, museumjaarkaart, ook die van Pieter, rijbewijs! Oh nee. Die moet ik allemaal bestellen en krijg ik dan mijn rijbewijs wel op tijd binnen, kunnen we dan wel naar Spanje rijden over een paar weken?
Al die gedachten schoten door mijn hoofd toen ik volledig verhit over straat rende naar de kroeg waar we het afsluitende biertje hadden gedronken. Gelukkig, ze waren open! Ik schoot naar de bar en vroeg aan de barkeeper: hebben jullie toevallig een portemonnee gevonden gisteravond? We zaten daar. Hijgend wees ik naar het tafeltje waar Pieter en ik hadden gezeten. De barkeeper ging ergens achter een muurtje zoeken, en na dertig zeer lang durende seconden kwam hij met het verlossende woord: ‘Deze?’ Hij hield mijn prachtige portemonnee omhoog. Alles zat er nog in! Nog geen briefje van vijf – want dat was het enige geld dat erin zat – was eruit gehaald. Hoezee!
Even later bij het genot van een kopje koffie realiseerde ik me mijn geluk: wat als we aan de andere kant van de stad een biertje waren gaan drinken en niet in de kroeg naast ons hotel? Wat als de kroeg dicht was geweest vandaag? Wat als de portemonnee er niet was geweest, waar had ik dan in godsnaam moeten zoeken? Wat als de vinder niet eerlijk was geweest en alles eruit had gehaald dat bruikbaar was (lees: creditcard)? Ik leef in de volle overtuiging dat Rutger Bregman gelijk heeft en dat de meeste mensen deugen, en dit voorval bewees dat aan alle kanten.
Wat heeft u nu geleerd, juffrouw Stemband? Dat Leuven een geweldige stad is, dat ik nog veel meer wil schrijven, en dat als je érgens je portemonnee wilt verliezen, Leuven de plek is.
No reacties