Schrijfwedstrijd: Waarom zijn wij daar niet….

1

Soms doe ik mee aan een schrijfwedstrijd. Een tijdje terug zag ik een leuke: schrijf een verhaal van 350-450 woorden met als thema ‘rugzak’. Deadline 1 oktober. De wedstrijd was uitgeschreven door Schrijven Magazine, maar je had nóg vier keer kans: Wandelmagazine, Bergen Magazine, Yoga International, Bike Explorer deden ook mee. Zelfde thema, zelfde aantal woorden, zelfde deadline. Maar wel een verhaal inleveren dat past bij het tijdschrift dat je aanschrijft. Hoofdprijs: een cursus Reisverhalen schrijven. Dat ging ik doen! En dan begint het grote nadenken: waarover ga je schrijven? Hoe groot of hoe klein moet het verhaal zijn? Je kunt geen ingewikkelde plots uitdenken en je personage uitwerken lukt al helemaal niet in dat kleine aantal woorden, maar het is ook niet niks. Je verhaal moet wel body hebben. Sterker nog, met zo weinig woorden moet elk woord raak zijn. Niet makkelijk!

Uiteindelijk heb ik twee verhalen ingeleverd. Eén voor Wandelmagazine, en één voor Bergen Magazine. Over die eerste was ik best tevreden, van die tweede wist ik het nog zo net niet. Maar goed, toch ingeleverd. En nu ontdekte ik eergisteren op de website van Schrijven Magazine, dat ik met mijn verhaal voor het Wandelmagazine in de prijzen ben gevallen. Geen eerste plaats, maar plaats 2, 3, 4 of 5. Daarin wordt geen onderscheid gemaakt. Prima vind ik dat. Ik ben sowieso blij! En ik wilde hem graag met jullie delen. Dus hierbij mijn verhaal:

Waarom zijn wij daar niet?

Duizenden, nee tienduizenden hoofden gleden onder haar raam door op deze laatste dag van de Nijmeegse Vierdaagse. De zomerwind nam geroezemoes, voetstappen, de geur van warm gras, versgebakken patat en in de verte iets van zweetlucht mee haar appartement in. Met gesloten ogen snoof Vera de geuren op en luisterde geconcentreerd naar de gesprekjes waarvan flarden haar oren beroerden. Ze opende haar ogen en keek weer naar de wandelaars. Een lange man met een opvallend geel hoedje sloeg net zijn arm om zijn wandelvriend heen, een harde lach ontsnapte zijn keel en klapwiekte zo bij haar de kamer in. Twee oudere dames botsten zachtjes tegen elkaar op, staken beiden verontschuldigend hun hand op en liepen glimlachend verder, hun heuptasjes als metronomen wiegend op hun wandelritme. Hun plezier en de bijna tastbare opluchting van het bereiken van de finish, die na 150 kilometer nog slechts tien schamele kilometers verderop lag, had een omgekeerd evenredig effect op Vera: hoe meer plezier ze zag, hoe meer verdriet zich in haar hart vastzette als een haak in een maagdelijke, nog te beslechten bergwand. Het maakte haar onredelijk. Zo vond ze de kleine vrouw met blonde krullen die dansten op de wind met haar kleine Kipling rugzakje zo stom! Waarom zou je in godsnaam met zo’n suffe rugzak rondlopen?

Ze zuchtte en verplaatste haar blik van het Kipling rugzakje naar haar eigen Deuter rugzak, die werkloos in de hoek van haar woonkamer met beschuldigende blik naar haar stond te kijken. Waarom zijn wij daar niet, leek hij haar te vragen. Waarom heb je mij niet gevuld dit jaar en zijn we samen die kilometers gaan vreten, zoals zovele jaren hiervoor? Drie jaar was het intussen dat ze hem in de kast wilde zetten, achter slot en grendel, weg van haar, weg van de vergeelde herinneringen aan de duizenden kilometers die ze samen hadden gewandeld. Maar ze kon het niet. Als ze hem zou wegzetten, zou het echt zijn. Dan zou ze accepteren dat alles anders was sinds drie jaar geleden die vrachtwagen haar had opgeschept, omhoog had gegooid en vervolgens had neergekwakt op het koude natte asfalt, haar achterlatend met een verbrijzeld bekken en een rug als geknakt citroengras, op twee plaatsen gebroken en onherstelbaar verminkt.

Ze keek weer naar de voorbij bobbende hoofdjes onder haar raam, balde haar vuisten, sloeg er zo hard ze kon mee op haar gevoelloze benen en begon onbedaarlijk te huilen.

Over de schrijver

Marlies

Niets zo leuk als wandelen. Als ik wandel, voel ik me op z'n fijnst: mijn lijf aan de slag, mijn hoofd in de ruststand. Maar wat ik ook heel leuk vind, is schrijven. En op deze blog komen die beide passies samen: schrijven over wandelen. Dat dat hier kan, is een groot cadeau. En dat jij meeleest, is een minstens zo groot cadeau. Dus welkom op deze blog! Laat me vooral weten wat je vindt! Oh, en we hebben ook een account op Polarsteps, Facebook en Instagram. Mocht je exact willen zien waar we uithangen, of meer foto's bekijken en minder geouwehoer lezen. Kan allemaal :)

1 reactie

Plaats een nieuw bericht