Vorig jaar ben ik begonnen met een schrijfopleiding aan de Schrijversacademie. Het eerste jaar volgde ik de basisopleiding: vier modules met elk een halve dag les, acht weken thuisstudie, en weer een halve dag les ter afsluiting van de module. Die modules gingen bijvoorbeeld over hoe je een plot creëert, hoe je personages tot leven brengt en over het ontdekken van je stijl/toon/favoriete genre. De basisopleiding stoomde je klaar voor het echte werk: de specialisatie. Ik twijfelde lang: wilde ik gaan voor thrillers, voor korte verhalen en romans, of toch voor columns en blogs? Ik koos voor het laatste, en ik vind het heel erg leuk. Het genre past bij me: korte verhaaltjes over wat ik meemaak, precies wat ik hier op deze site ook doe.

Vandaag had ik weer les. De docente gaf aan dat er veel manieren zijn om een column te schrijven: als een (innerlijke) monoloog, een speech, een brief, als een betoog, een gedicht, een sprookje, een ooggetuigenverslag. Opties te over! Toen moesten we een keuze maken voor één vorm, om daarna in één zin te formuleren waarover onze column zou gaan. Daarna kregen we de een kwartier de tijd: schrijf een column in de vorm die je gekozen hebt. Go! Dit was mijn resultaat, gekozen in de vorm Innerlijke monoloog:

Runner’s high, my ass

Dit doe je nou altijd. Altijd weer excuses verzinnen, altijd kijken of je eronderuit kunt komen. Nee het regent te hard. Nee, ik heb net thee gedronken en dan klotst mijn buik zo. Nee, ik heb net gegeten en dan krijg ik steek. Nee, ik kan niet gaan rennen want het wordt al snel donker en dan zie ik niets in het park. Kom toch eens van die bank, mens, en hou op met je geneuzel!

Tien jaar geleden deed je het ook al. Je zette je eerste schreden in de hardloopwereld, kocht schoenen met extra vering want zwakke knieën, een hardlooptenue voor zowel zomerse als winterse dagen, en zag je daar nou toch gaan. Op je teentjes want zo had je het geleerd. Je windjackie klapperde om je heen als de cape van Batman, maar zo stoer als hij zag je er toch echt niet uit. Had niemand je kunnen vertellen dat op je tenen rennen er idioot uitziet?

Maar ook toen: één regendrupje op de stoep en Marliesje bleef thuis. Want eigenlijk, en je hebt het jezelf uiteindelijk schoorvoetend toegegeven, heb je een pleurishekel aan hardlopen. Runners high? Nooit meegemaakt. Dat je je gedachten verzet terwijl het landschap met hoog tempo – vooruit, bij jou met een vrij laag tempo – aan je voorbij glijdt? Nee. Afgeleid worden door muziek of podcasts? Was het maar zo’n feest.

Maar toch, zoals je vriend Paul al zei: sporten is meestal niet leuk, maar er is simpelweg geen excuus. Je gaat gewoon.

Dus kijk naar buiten: zie je het regenen? Nou dan.