In de tijd dat we een huis zochten hier, vergeleken we veel. Zou je daar kunnen wonen? Wat vind je van deze tuin? Dat huis ligt daar mooi, maar wel een beetje dicht bij de weg. Moet je kijken hoe groot de naya is van die mensen!

De enige huizen waar we nooit echt naar keken, waren huizen die in de schaduw staan. Die aan de verkeerde kant van de berg staan, of te laag in het dal.

Ah wat sneu, zeiden we telkens als we zo’n huis zagen, die mensen hebben nooit zon. Die zitten altijd maar in de schaduw, hun huis in de kou. Echt sneu.

Nu deden we gister een heel mooie kustwandeling en besloten we op een pracht van een plek een colaatje te drinken. Het was vanaf het kustpad via een trap omhoog naar een terras. Vanuit waar we zaten, keken we op een klein parkeerplaatsje, de zee, een mooi deel van de bergachtige kustlijn, en een soort betonnen pier van ik denk drie meter breed, twintig meter lang, zoiets.

Op een gegeven moment komt er een stel aangereden in een grote zwarte Landrover. Beiden in spijkerbroek, trui en t-shirt, hun leeftijd schat ik achter in de vijftig, begin zestig. Ze lopen samen die betonnen pier op, stoppen halverwege en leggen een picknickkleed neer. De man doet zijn trui uit, legt dat opgevouwen als kussen neer en gaat erop liggen. De vrouw doet haar trui uit, legt dat neer als kussen, doet haar t-shirt uit en gaat in haar BH en spijkerbroek naast haar man op dat kleed liggen. De pier ligt volledig in de middagzon, een klein briesje zorgt ervoor dat het niet al te warm wordt. Het stel ligt er, in totale rust, minstens een uur te slapen. Geen beweging, geen boekje, geen flesje water, alleen maar daar slapen in die aangename Spaanse zon.

Pieter en ik kijken elkaar aan, grinniken even en knikken. We zeggen het niet tegen elkaar, maar denken het allebei: ah gos, die mensen hebben duidelijk nooit zon in hun huis. Echt sneu.

Met een mond vol pinda’s bekijk ik de twee slapende mensen eens goed