Bijna elke dag lopen Pieter en ik de binnenstad van Utrecht in. Gewoon, omdat het kan. We houden van de gezelligheid, het kleinschalige, etalages loeren en de vele parken waar je doorheen kunt banjeren. Van ons huis uit kun je er via meerdere routes komen; via het Louis Hartloopercomplex en dan de Oude Gracht af als je behoefte hebt aan een snuf historie op een bedje van cultuur, of via Hoog Catherijne als je geconfronteerd wil worden met nieuwerwetse tijden. Wat ooit ’s lands grootste overdekte winkelcentrum was, de trots van Utrecht en de grootste trekpleister van de stad, werd al snel een doodenge gribusplek voor verslaafden en verwarde mensen. Ik kwam er in mijn studententijd niet graag. Nu echter is het een modern, prachtig winkelcentrum met flagshipstores, horeca galore en fijne muziek. Hoogtepunt vind ik het bord waar je onderdoor loopt als je van het Jaarbeursplein naar de ingang van Hoog Catherijne gaat (aan de rand van dat prachtige bos van witte, metalen bomen met een bladerdek van glas): Vandaag in de Natuur. ‘Lindebomen staan volop in bloei en verspreiden een kruidig-zoete geur’ staat er dan. Of ‘De eerste roodsteelfluweelboleten steken hun bruine hoed omhoog’. Geweldig vind ik dat. Te midden van glas, metaal, hout en beton worden we geconfronteerd met die wereld waarin we op dat moment absoluut niet zijn. Vandaag in de natuur. Ik hoop dat dat nooit verdwijnt.
Als we dan in de stad zijn, lopen we er kriskras doorheen. Zonder plan, zonder bestemming. Hier links? Hier links. Daar rechts? Vooruit. Nu een stukje rechtdoor? Kan. Je ontdekt straatjes die je nooit bewandeld hebt. Je ziet gedichten geschreven op blinde muren, je ontdekt muurschilderingen van Jan is de Man die je versteld doen staan en je minstens vijf minuten op je plek houden, want je wilt elk detail in je opnemen.
Zowel Pieter als ik hebben een heel aantal jaar aan geschiedenis in de stad. Ik bewoog me eerst vooral rond het Diakonessenhuis want ik woonde daar in de zusterflat toen ik Schoevers deed aan de Kromme Nieuwegracht. Het Wilhelminapark was mijn achtertuin. Daarna verhuisde ik naar Lombok en fietste ik heen en weer tussen kroeg (favoriet: Graaf Floris), sportschool en vriendinnen. Pieter zat vooral veel in Kasteel Oudaen, bier drinken op stand. Dansen in de Woolloomooloo hebben we allebei nooit gedaan, de Winkel van Sinkel was mijn vaste hang-out op vrijdagen maar daar kwam Pieter nooit. Wel hadden we elkaar eigenlijk moeten tegenkomen in cultbioscopen en oh zo fijne cafés Springhaver en het Louis Hartloopercomplex, want er zijn tijden geweest dat we daar allebei praktisch woonden.
Het mocht niet zo zijn. Ik ontmoette Pieter nooit in levenden lijve in mijn stadsie. Daarvoor moesten we ons wenden tot het internet, en godzijdank hebben we dat allebei gedaan. Maar dat we vanuit Zeist hiernaartoe verhuisden zeven jaar geleden, was de beste zet ooit. Deze stad fits like a glove. Als we er samen doorheen wandelen, halen we herinneringen op aan tijden dat we elkaar nog niet kenden, maar intussen ook aan al die verrukkelijke momenten die we hier samen hebben doorgebracht.
Gister haalden we op de Jaarbeurs een warme oliebol bij de oliebollenkraam, en zag ik dit gedicht op de kraam geschilderd staan:
‘Als ik boven op de Dom sta, kijk ik even naar benee
Dan zie ik het ouwe Grachie, ’t Vreeburg en wijk C
Ja, dan springt m’n hartsjie open, ik ben trots, wat dach-ie wat
D’r is geen mooier plekkie as Uterech me stad’
Amen, denk ik dan.
No reacties