Terwijl we officieel nog in Wateringen logeren, maken we een vier dagen durend uitstapje richting het verre oosten: we zitten deze week in Voorst, nabij Dinxperlo. Naar de supermarkt gaan we in Duitsland, tijdens het hardlooprondje passeren we de grensweg. Het is hier erg internationaal, zullen we maar zeggen. En vooral ongelofelijk prachtig. Opgegroeid in Doetinchem ben ik niet onbekend met de Achterhoek, maar zo mooi als ik het nu vind, kan ik me van mijn jeugd niet herinneren. Nou zitten we hier ook wel in een echt paradijs. Het huis, waar mijn oud-studiegenootje Inge woont met haar man en twee dochters, ligt op een perceel van 7000 m2. We hebben gras, bos, rododendrons, een sauna in de tuin, twee tiny houses naast de oprit, een volledig omgebouwde woonboerderij, een enorme kippenren en een batterij schuurtjes, garages en een verrukkelijke veranda. Maar het belangrijkste hier: we hebben vier schitterende hondjes om op te passen.
Mag ik u voorstellen aan Bobbie, Teddy, Tommy en Floortje. Vier schattige, witte stuiterballetjes. Ze zijn rasechte Bolognezers, schoothondjes die oorspronkelijk uit Bologna komen en die veel weg hebben van Maltezers. Erg veel ervaring met honden hebben Pieter en ik niet, dus we zijn dan ook verbaasd, en vooral heel verheugd, om te zien hoe zeer de hondjes hun eigen karakter en eigenaardigheden hebben.
Zo is Tommy erg gehecht aan Inge. Gelukkig had ze aangekondigd dat Tommy waarschijnlijk de eerste anderhalve dag van haar afwezigheid niet zou eten, want aldus geschiedde. Pas vanochtend, op onze derde ochtend hier, at hij zijn eerste brokjes. Uit mijn hand, dat wel. Sowieso weigert hij te eten uit een hondenbak en worden normaal de brokjes op de grond gelegd. Maar ook dat wilde hij nu niet. Mijn hand voldeed gelukkig. En mijn hart maakte een sprongetje dat zijn ergste hartzeer dat zijn baasje een paar dagen weg is, voorbij lijkt.
Op de voorgrond Teddy met haar roze bandje, daarachter haar dochter Bobbie en tegen de rugleuning aan Tommy
Teddy is de moeder van Bobbie en zij is herstellende van een ziekte. Zij krijgt speciaal nat voer en heeft zo te merken continu trek. Zodra ik naar de keuken loop voor een glas water of iets anders onbeduidends, drentelt ze achter me aan in de hoop dat ik iets voor haar pak. Als ik kook, staat ze op haar achterpootjes tegen me aan te dansen. Ik ook, ik ook!, lijkt ze te zeggen. Ze krijgt natuurlijk niets, maar haar honger is onstilbaar. Ter herkenning draagt zij een roze halsbandje, zodat we weten wanneer we met haar te maken hebben. Maar eigenlijk is naar de keuken lopen voldoende; degene die achter ons aankomt, is Teddy.
Met Bobbie en Teddy
Bobbie is nog een pupje. Net een jaar oud geloof ik, en bijzonder energiek. Ook Bobbie danst graag op haar achterpootjes en beweegt dan haar voorpootjes tegen elkaar aan op een neer. Het is ongelofelijk aandoenlijk om haar zo haar eigen circusact te zien opvoeren, en het kost me dan ook alles om zowel haar als haar moeder niet de hele dag te verwennen met snoepjes. Zodra we op de bank gaan zitten, komen zowel Bobbie als Teddy direct bij ons liggen en drukken dan hun rug tegen onze benen of hun snuit in onze elleboog. De familie bij elkaar.
Als laatste hebben we Floortje. Floortje is aan de dikke kant en krijgt daarom sperziebonen bij haar brokjes. Floortje kijkt sterk de kat uit de boom en laat ons nog niet heel erg in de buurt komen. Wandelen vindt ze stom. We zijn de oprit nog niet af of ze gaat al stil staan. Genoeg. Pas als we na enkele honderden meters omkeren, krijgt ze tempo. Yes, we gaan naar huis. En dat betekent dat ik eten krijg! Haar motieven zijn overduidelijk. Mijn hart smelt als ik die oortjes zie flapperen als ze met hoog tempo naar huis waggelt.
Dat vier hondjes zo verschillend kunnen zijn, is ongelofelijk leuk om mee te maken. Hen lezen is een hele kunst. Want waarom trillen ze alle vier zo als we hen ’s ochtends op hun eerste wandeling van de dag meenemen? Is het angst? Opwinding? Kou? Zijn ze nog niet wakker en is het een reactie van hun lijfje op de brute onderbreking van hun hondendromen? En blaffen als ze in de tuin zijn, is dat paniek? Opwinding? Wat zien ze?
Af en toe gaan Pieter en ik even weg. Vandaag doen we boodschappen bij de Lidl in Duitsland. Na 2,5 uur komen we thuis en worden we door onze vier pluizenbolletjes verwelkomd alsof we zes jaar weg zijn geweest. Mijn hart barst bijna uit elkaar van liefde voor deze hondjes die ik drie dagen geleden nog niet eens ontmoet had. Misschien moeten we voor onszelf ook maar eens op zoek. Hier kan toch geen wandelreis of camino tegenop?
No reacties