Naar Elbow in het pittoreske York

‘Weet je dat Elbow binnenkort speelt op een festival in York?’ Een vriend van ons is een wandelende concertagenda, en bij deze vraag spitsten wij onze oren. Elbow in één zin met York. Een geweldige band in het mooiste Engelse stadje dat wij kennen. We wisten niets van dat concert, maar nu wel. Tickets voor de boot geboekt, tickets voor het festival, hotelovernachting in York, checkerdecheck, we waren er klaar voor. Een week later zei diezelfde vriend: ‘Hé, weet je wat ik zag? De dag nadat Elbow in York speelt, spelen ze op het terrein van Paleis Soestdijk.’

KAK.

Dat had dus heel wat goedkoper, gemakkelijker en dichter bij huis gekund. Maar nu hielden we er een geweldig weekend in ons geliefde Engeland aan over; klagen is geen optie!

Afgelopen donderdag gingen we rond etenstijd blij aan boord van de Pride of Rotterdam, in de Rotterdamse haven. We upgradeden onze kamer direct, want in een stapelbedje liggen op een kamer van één m2 leek ons niet wat, en toen was het naar het bovendek om de meeuwen voor de ramen langs te zien scheren en de industrie van de Rotterdamse Europoort langzaam uit beeld te zien verdwijnen. We waren op pad!

Europoort in de ondergaande zon

Lichtelijk brak zetten we voet aan wal in Hull, waar we wegens de kans op depressie, die daar hoogst besmettelijk schijnt te zijn, zo snel mogelijk vertrokken. Een bus bracht ons door het zachtglooiende mozaïeklandschap van Yorkshire naar York. Het hotel was snel gevonden, maar dat bleek overboekt. Na wat kwade telefoontjes van mijn kant naar Booking.com, waarbij ik minstens vijf kwartier in de wacht heb gehangen, hadden we een ander hotel, 500m verderop. We checkten in, smeten onze tassen op de grond en doken het lieflijke stadje in. York lijkt wel getekend door Anton Piek. Alles is schots, scheef, schattig en schilderachtig. De stadsmuur waarop je kunt wandelen, de oude poorten, het kasteel waar vroeger heel wat mensen hun einde vonden aan de galg, de kroegjes uit 1324 en de boetiekjes. Heerlijk gewoon.

Elbow

Toen was het tijd voor het concert. Het werd gegeven in de buitenlucht, in het Museum Park, en we hadden geluk: een graad of 22 en droog. Guy Garvey kletste weer gezellig met het publiek, we zongen voluit mee met de liedjes, en het biertje smaakte o zo fijn. Met een warm hart en een hoofd vol melodietjes lieten we ons meevoeren in de stroom mensen die na twee uur genoten te hebben de platgetrapte grasvelden verliet. Een afzakkertje ergens in een café dat al sinds 1573 bestaat en de avond was weer voorbij.

Guy Garvey met zijn gouden strot

De volgende dagen kenmerkten zich door lekker struinen, veel rusten (Pieter blijkt in Spanje zijn middenvoetsbeentje te hebben gebroken dus erg veel wandelen konden we niet), lekker eten, een heerlijk rondje op de Hop On Hop Off bus (té fout maar ik hou daar zo van, mezelf rond laten rijden door een prachtige stad en er intussen nog iets over opsteken ook) en het hoogtepunt: een tour met Mad Alice.

In dit doorgezakte pandje zit een gin-stokerij

De oude muur van York, waar cafeetjes verborgen zitten in de oude poorten. Waanzinnig!

Een cappuccino in een prachtig oud grand café, waar ouderwetse schemerlampjes tot designlamp zijn gemaakt

Op de Hop On Hop Off

Mad Alice

Mad Alice is een dame die in York al jaren gezelschappen rondleidt. Anderhalf uur lang rijgt ze het ene spookverhaal aan het andere, vertelt ze je over de bloedige geschiedenis van menig pandje en scheefgezakte straat, en in al die verhalen verwerkt ze werkelijk iedereen in de groep. Mind you: we waren met veertig man.

Ze kwam aanlopen en sprak de eerste persoon aan. ‘What’s your name, love?’ vroeg ze aan de rondborstige dame met rossige krullen. ‘It’s Laura,’ zei die dame. ‘Ah,’ zei Mad Alice toen, haar blik op de man naast Laura, ‘then you must be Terry.’ What the fuck, zag je iedereen denken. Dat grapje haalde ze vervolgens nog tien keer uit.

Toen een klein vrouwtje met pluizig blond haar Mad Alice haar naam gaf, zag je even verwarring. ‘Klopt het dat jij je niet hebt ingeschreven?’ zei ze toen. ‘Dat klopt,’ zei de pluizige vrouw. ‘Het lukte me online niet, dus ik dacht: ik kom gewoon en zie wel of ik mee kan.’ Ze wist dus gewoon dat ze die naam nog niet was tegengekomen. Bizarste is nog, dat wij om 18.00 uur onze tour hadden, en om 20.00 uur had ze er nog één. Zou ze ook van dat hele gezelschap de naam weten?

Op een gegeven moment, ik denk dat we al ruim drie kwartier verhalen van haar hoorden, vertelde Mad Alice over Guy Fawkes, een bekende crimineel in Engeland die in 1507 in York ter dood veroordeeld werd voor zijn plannen om het House of Parliament op te blazen. Wij kennen hem intussen ook goed, want het masker dat Guy Fawkes altijd gebruikte, is in de Netflix serie La Casa de Papel het masker dat de bankovervallers op hebben. Voordat Guy Fawkes gedood werd, zo vertelde Mad Alice, werd hij langdurig gemarteld. Eén van de apparaten waarmee ze hem bewerkten, was een rad waarop hij zowel aan polsen als aan enkels werd gebonden. Vervolgens trokken ze hem langzaam uit elkaar. ‘They pulled and they pulled, until Guy Fawkes looked like Pieter,’ waarbij ze naar Piet wees. Pieter schrok van de plotselinge aandacht, maar moest ook hard lachen. Toen draaide ze zich naar mij – terwijl ik helemaal niet bij Piet in de buurt stond – en zei: ‘You probably tie him to his machine every night, don’t you, Marlies?, to keep him this tall?’

We waren echt flabbergasted. Op die manier verwerkte ze zo’n beetje iedereen in de groep in haar verhaal. Het was té indrukwekkend. Dikke tip dus: ben je ooit in York, laat je dan rondleiden door Mad Alice. Met 289 reviews op Google heeft ze een 5.0 score, wat het hoogst haalbare is. We zijn duidelijk niet de enigen die onder de indruk zijn van (het geheugen van) deze vrouw!

In het supercharmante straatje Shambles, waar vroeger vlees werd verkocht. Op een pleintje verderop stonden de koeien en schapen, en door het midden van dit straatje stroomden het bloed en de ingewanden. Werd eens per twee weken schoongespoeld; zal er heerlijk geroken hebben.

De terugreis kwam veel te snel. We waren er nog niet aan toe om deze heerlijke stad weer te verlaten, maar ja. Nieuwe avonturen lonken, en York gaat nergens heen. Dat doet het al bijna tweeduizend jaar niet, dus de komende tijd zal dat ook wel loslopen. It ain’t seen the last of us!