We zijn in het verleden regelmatig wakker gehouden tijdens onze camino’s. Of het nou honden waren, of hanen, of duiven. Maar nog nooit eerder konden we de slaap niet vatten door een stelletje schreeuwende meeuwen. De hele nacht hadden die beesten de grootste praatjes. Feesten tot het ochtendgloren, dat was duidelijk. En toen ging bij ons de wekker en hielden zij hun snater. Je zult het altijd zien.
Enigszins brak starten we vanochtend vroeg de dag. Gelukkig duurt dat brakke gevoel niet lang, want ons hotel serveert de meest geweldige koffie. De cake die voor ons klaar staat is niet te versmaden zo lekker en bij het croissantje moet ik gewoon twee handen gebruiken, zo zwaar is die. Honderdduizend calorieën, maar dat boeit natuurlijk niet. We zijn klaar voor de dag!
Pontedeume uit gaat het steil omhoog gedurende een kilometer, zo luidt de beschrijving; sommige delen zelfs met een percentage van 25%! In onze app zie ik een alternatieve route omhoog. Gister hebben we besloten dat we geen enkel alternatief pad meer willen missen, dus deze nemen we. Hij blijkt via de Santiago kerk te lopen en daarna een trap te pakken. Dat scheelt weer een paar meters klimmen. Bovenaan gekomen kijken we nog even achterom en zien we de Puente Piedra in de verte liggen. De brug waarvan Pieter gisteravond een prachtige foto maakte:
Zo zien we het vanochtend achter ons
Al gauw duiken we een bospaadje in, waarna we een tafeltje treffen met allerlei gekleurde armbandjes en een gelddoosje. Ik kan me niet inhouden en koop gewoon vijf van die kleurige bandjes. Gezellig! Ergens vermoed ik een camera, die registreert of mensen wel betalen voor het armbandje dat ze pakken, maar als ik om me heen kijk, zie ik er geen. Opnieuw in vol vertrouwen, hier langs de camino.
Gezellig, al die kleurtjes
Na vijf kilometer ongeveer lopen we eerst over een brug over de snelweg. We draaien naar rechts, draaien dan naar links en kijken dan het pad op dat we moeten bewandelen. Steil! Mountainbikers komen er vol in de ankers naar beneden. We zeggen buen camino tegen een aantal pelgrims dat beneden aan deze heuvel moed staat te verzamelen en beginnen er dan maar aan. Het gaat over een breed zandpad met soms rollende steentjes. Halverwege kijk ik op mijn horloge. Mijn hartslag is 124. Valt me mee. Als ik echt heftig klim, is mijn hartslag wel eens 136. Ik vraag aan Pieter wat zijn hartslag is, al vrees ik het antwoord al bij het stellen van de vraag. Hij kijkt op zijn horloge, laat de spanning dan even oplopen, en zegt vervolgens rustig: 64.
Néé! Dat ik een veel snellere hartslag heb dan hij hadden we eerder al vastgesteld, maar dit is 60 slagen verschil! Ongelofelijk. Pieter heeft onlangs contact gezocht met mijn zus om haar te vragen of het normaal is dat hij ‘s nachts wel eens door zijn horloge wordt wakkergetrild omdat zijn hartslag dan gedaald is tot onder de veertig. Wie het weet mag het zeggen: is dat wel helemaal oké? Nou ja, hij dartelt nog altijd rustig naast me, heeft geen klachten en slaapt heerlijk, dus blijkbaar kun je er goed mee leven. Al heeft hij die alarmfunctie van zijn telefoon wel uitgezet. Hem ‘s nachts wakker houden laten we over aan de meeuwen, niet aan Apple.
De heuvel maken we af met klappende kuiten en knikkende knieën. Wat een stijging! Het is niet de eerste van de dag, maar ook zeker niet de laatste. Een typisch Galicisch landschap, zullen we maar zeggen, continu op en neer. Na het dorpje Miño, waar we op een picknickbankje maïswafels eten met smeerkaas, is de rest van de dag overwegend asfalt. Dat weten we, dus zodra we een boardwalk naar rechts zien gaan, volgen we die. Het gaat langs een strandje en wat struweel, waarin oude, brakke bootjes op hun kant liggen. Na enkele honderden meters kom je weer op de camino, maar dat is niet erg. Dan heb je dit mooie stukje toch maar mooi even meegepikt.
We scoren op een paar plekken een stempel voor in ons pelgrimspaspoort (de regels zijn veranderd dus met één stempel per dag red je het niet meer) en lopen dan zonder verder pauze te nemen naar Betanzos. Een grotere stad dan Pontedeume, en net zo mooi tegen een heuvel aangebouwd. De weg naar ons hotel gaat langs de indrukwekkende 14e eeuwse gotische Iglesia Monacal de San Francisco. Daarna lopen we ietwat gevaarlijk tegen het verkeer in over een bermloze weg naar een steile trap, die ons twee niveaus lager naar een plein brengt waarachter ons hotel ligt. Ik heb de omgeving goed gescout en heb ze niet gezien, schreeuwende meeuwen. Morgen wordt de zwaarste etappe van de hele Camino Inglès, dus als ze er zijn, wil ik ze bij dezen vriendelijk verzoeken vooral hun waffel te houden. Gracias!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens in de zoveel tijd een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties