De afstand is vandaag 30 kilometer, de temperatuur wordt 30 graden. Dat betekent dus vroeg uit de veren, veel water drinken en onszelf een beetje koel houden. Dan komt het vast goed!
We verlaten Nogaro via wat doorsteekstraatjes en komen dan op een rustige D-weg. Waar gister alle vogeltjes in de Gers dood leken te zijn gegaan zo stil was het, zijn ze klaarblijkelijk vannacht weer allemaal tot leven gekomen. Het is gezellig druk zo langs dit weggetje! We vullen hun geklets een beetje aan met ons eigen geklets, tot we een bekend geluid horen. De wielewaal! Het is er niet één, het zijn er meerdere. Nu moet ik er toch wel één kunnen spotten? We gluren en we turen, en verdomd, ik zie er twee vliegen. Gele vlekjes door de lucht, hoog tussen de boomtoppen. Jullie zullen me op mijn woord moeten geloven want een foto kun je er niet van maken. Maar Pieter zag wel dit aparte geval loslopen, daar in de buurt:
Het is een wilde pelgrim, mét dictafoon om de wielewaal-roep op te nemen. Zo zie je ze zelden.
En dit is wat we hoorden:
Nadat we een tijdje met open mond en oren gespitst zo staan, moeten we toch maar weer verder. Kilometers vreten! We weten dat er na 16 km een rustplek is, dus we proberen in ieder geval acht kilometer zonder pauze door te wandelen. Als ik na een tijd een heel toffe overkapping vind met een koelkast met frisdrank, een trommel met mueslirepen en een kan koffie, vraag ik aan Piet: ‘Mag het?’ Hij knikt. ‘We hebben 8.16km gelopen, dus het mag.’ Yes!
Moet je kijken hoe mooi je hier zit
Ze bieden van alles aan, allemaal donativo. Zo lief.
We gaan snel weer door. Het is 8.45 uur en het is al aardig warm aan het worden. Dat wordt nog wat vandaag! We lopen tussen wijngaarden en maïsvelden door en zien hoe een sproei-installatie deels ook het pad nat maakt. Gaan we daar gebruik van maken? Yes-man! We gooien onze rugzak af (daarvan hou ik de inhoud toch liever droog) en ik doe ook mijn bril af. En dan gaan we staan, wachten tot de sproeier ons raakt:
Missie geslaagd! Man, wat is dat lekker! Verfrist lopen we door, en al gauw hebben we zestien kilometer gedaan en komen we aan in Lelin-Lapujolle. Niets te beleven in het hele dorp, maar er zijn wel twee vriendinnen die een paar tafels en stoelen onder wat parasols hebben geplaatst en die een dorstige pelgrim wel van wat limonade en quiche willen voorzien. Heel graag, lieve mevrouwen! We zitten er lange tijd, trakteren onszelf ook nog op een stuk chocoladecake, en dan is het weer door. Inmiddels brandt de zon aardig en is het oprecht heet aan het worden, maar we hebben onze pet en bufje nat gemaakt dus wie maakt ons wat?
We vinden korte tijd later nog een sproei-installatie die boven het pad hangt. Nadat we onszelf ervan hebben verzekerd dat er geen vergif uitkomt – je weet ooit nooit nie – gooien we opnieuw de rugzakken af en gaan uitgebreid onder het water staan. Als een koude douche, zo lekker. Het waait intussen hard dus we koelen heerlijk af. Zo is het allemaal best goed te doen!
Het was niet deze installatie, maar wel zo’n ding waar we onder douchten omdat ie fijn boven het pad hing
Na enkele kilometers weer een leuk pauzeplekje. We hebben er nu geen behoefte aan, maar het blijft bijzonder dat mensen dit voor de pelgrims neerzetten. Alles in vol vertrouwen.
Een tafel met glazen, een waterkoker en een koelbox met ijskoud water.
En zo zit je daar dan, aan een oud spoorlijntje
In Barcelonne-du-Gers komen we aan bij de oude wasplaats. Daar is een grasveld waarop één boom staat, en onder die boom staat een picknicktafel. Alles, maar dan ook alles eromheen staat in de zon, maar die picknicktafel precies in de schaduw. Hoe is het mogelijk? Onze namen staan erop, dat mag duidelijk zijn, dus ik ga eerst even mijn rug strekken – daar heb ik veel last van de laatste tijd – en dan is het tijd voor brood met bijna volledig gesmolten camembert, in de schaduw van die mooie boom.
Charming! Even stretchen die rug…
Als we weer vertrekken uit Barcelonne-du-Gers is het nog drie kilometer naar onze eindbestemming van vandaag: Aire sur l’Adour. Mijn pet en bufje zijn intussen volledig opgedroogd, maar je raadt het al: aan het einde van het dorp staat een fontein. Natúúrlijk! Pet onder de koude straal, bufje ook, en met een fris hoofd en een koud nekje lopen we de laatste 2.5km naar onze gîte. Je weet echt nooit wat je boekt, maar man, wat vallen we met onze neus in de boter vandaag:
Het huis is zachtroze geverfd met een prachtige muurschildering van een pelgrim die uitkijkt op de Pyreneeën.
En binnen kom je dan in deze prachtige hal
waar je bovenaan de trap dit ziet
en we slapen op een slaapzaal, waar iedereen zijn eigen coconnetje heeft. En laten we nou de enige gasten zijn vanavond. Een slaapzaal voor onszelf!
Nog niet veel vaker hebben we zo sterk het gevoel gehad dat de camino je geeft wat je nodig hebt. Vandaag hadden we niets anders nodig dan af en toe een fijne pauzeplek, wat water en een beetje verkoeling, en aan niets daarvan hadden we gebrek. Stelletje mazzelaars zijn we!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties