We hebben nog nooit zoveel pelgrims gebruik zien maken van een keuken als hier, in Casa Cuartel. En dat is niet vreemd: het is een ruime keuken met een gezellige eettafel en alles wat je nodig hebt is er. Zelfs wij blijken er gevoelig voor; in plaats van te ontbijten in een barretje zoals we eigenlijk altijd doen, heb ik gister yoghurt, muesli, een appel en een banaan gekocht bij de supermarkt, en gember voor in de thee. Dus ook wij zitten vanochtend om 7.15 uur in de drukke keuken, kletsen links en rechts wat met mensen met net zulke slaapoogjes als wij, en eten ons zelfgemaakte ontbijt met een kopje gemberthee. We krijgen van een Duitse dame met zoveel haar op haar benen dat Pieter jaloers is, heel lief twee euro zodat we een kopje koffie uit de machine kunnen halen, en dat is helemaal verbazend: het is de lekkerste koffie met melk die ik tot nu toe in Spanje gehad heb. Gekkenhuis!

Dan gaan we op pad. Het is 8.10 uur en we lopen pal achter de Britse zwagers Phil en Dave. Die blijven we op de rug zien en al snel helemaal niet meer, want Phil en Dave zijn snelheidsduivels. Die lopen 31 kilometer is 6 uur tijd, zo vertelt Dave ons, en dat is handig want morgen is in heel Lugo geen bed meer te krijgen (er is blijkbaar een festival) en doordat zij zo snel zijn, weten ze zeker dat ze in de gemeentelijke herberg wel een bed zullen krijgen aangezien je daar niet kan reserveren. First come first serve is in de albergues municipales het beleid en dan is dus zo snel wandelen wel een pré. Mind you, Phil en Dave zijn ruim boven de zeventig. Ook al boeit het ons niets dat we zo langzaam zijn (wij blijken – inclusief pauzes – drie kilometer per uur te lopen), met toch wel een gevoel van bewondering laten we hen steeds verder uit zicht verdwijnen.

Bij ons eerste pauzeplekje lijkt het net of we de zee zien in de verte (achter mij, ik ben naar een stel windmolens aan het staren), maar het zijn de wolken die die illusie wekken

Het landschap wordt allengs zachter glooiend. We zien nog wel fikse pieken op grote afstand, maar de heuvels waar we zelf doorheen trekken zijn niet meer zo hoog. We zien vooral heel veel windmolens die als witte tandenstokertjes op de heuvelruggen staan, en het zijn bossen van dennenbomen afgewisseld met grasland die het beeld vandaag bepalen. Maar denk nu niet dat, omdat die heuvels minder hoog zijn, we het makkelijk hebben. Neen lieve mensen, het is vandaag een aardig zware dag! Vanuit Fonsegrada dalen we eerst kilometers lang af om vervolgens twee echt heel steile beklimmingen voorgeschoteld te krijgen. En met heel steil bedoel ik praktisch tenenwerk: dat je je hiel niet kan neerzetten en op je tenen naar boven moet. Dat kan niet anders dan een rode boei en een kletsnatte rug opleveren, en dat doet het dan ook. Maar de omstandigheden waaronder we deze continue afdalingen en beklimmingen moeten maken zijn echt ideaal: bijna de hele dag lopen we door het bos en in de schaduw. Sowieso laat de zon zich iets minder zien dan de afgelopen dagen, maar het is erg fijn toeven tussen die dennenbomen en op de onverharde paden.

Veel (dennen)bos vandaag

Na een kilometer of dertien is daar de eerste bar van dit traject. We zien Richard en Helen zitten en sluiten bij hen aan. Een Kas Limón (soort sinas maar dan met citroensmaak, heerlijk) en een broodje kaas zijn snel besteld bij de hoogzwangere vrouw die hier de boel bestiert. Haar kleine dochtertje zit in de wipper naast het pad en bekijkt de boel met grote interesse, en bijna elke pelgrim stopt er voor een welverdiende pauze. Het is een ongelofelijk drukke tent, en die arme zwangere serveerster rent de benen uit haar lijf, maar zo te zien wel met groot plezier. Als we ons broodje bijna op hebben, komen er zes ruiters langs. Op grote paarden lopen ze langzaam aan het terras voorbij, en dan opeens komt er nóg een paard voorbij. Volledig bezadeld, maar geen ruiter te bekennen, en het beest loopt los. De achterste ruiter kijkt af en toe even achterom om te zien of het nog wel volgt, maar niemand lijkt in paniek te zijn. Het ziet er zo bizar uit, dat ik me afvraag hoe dat gegaan zal zijn:

‘Laten we gewoon Pepe ook bezadelen, voor de extra. Altijd handig.’

Of

‘Volgens mij is Juan Jose van Pepe afgedonderd. Zullen we teruggaan?’ en dat dan een andere ruiter zegt: ‘Juan Jose redt zich wel, kom, we lopen door.’

Of zo? We zullen het nooit weten. Wel volgen we de sporen van de hoeven op het zanderige bospad daarna urenlang, en zorgt de verse paardenpoep voor wolken van opvliegende bromvliegen als we langslopen. Het laatste deel naar Cádavo zijn we hen kwijt en lopen we door de velden op een breed grindpad. Mijn voeten branden intussen zo erg dat ik met stokken loop om het gewicht op mijn voeten een beetje te verminderen, en de oortjes gaan in voor een podcast, ter afleiding. Een beetje sloffend lopen we Cádavo binnen, waar we snelheidsduivel Dave in de tuin van de gemeenteherberg treffen. Hij kijkt spottend op zijn horloge en tikt erop. De tijd is 16.14 uur.

‘Yeah yeah’, zeg ik gespeeld geïrriteerd terwijl ik voorbij schuifel. ‘You were probably in at eleven?’

‘Ten to one’, antwoordt hij met een zelfingenomen lachje.

Eikel.

Het laatste deel van de wandeling valt ons echt zwaar. Maar het blijft erg mooi om ons heen!

Stijgen en dalen: 901 m omhoog en 1130 m omlaag.

Slapen: Alberge-Pensión Porta Santa. Exact hetzelfde als gister: een pracht van een kamer met ultramoderne badkamer, heerlijk beddengoed, meerdere kussens en handdoeken, voor 50 euro met zijn twee. Het lijkt wel of deze tent gerund wordt door de zus van die van gister of zo, of dat ze dezelfde binnenhuisarchitect hebben. Supermooie plek!