Vézelay
Ik zit op een bankje vlak voor de basiliek en bel met een vriendin. Net voor ik ophang komt er een bos haar naast me op het bankje zitten. Het is Jerommeke! Hij gebaart dat hij even weggaat en zo terugkomt, dus als mijn vriendin en ik ophangen blijf ik zitten. Een Belgische dame neemt naast me plaats. Ze heeft een pracht van een Border Collie bij zich, maar die mag de basiliek niet in, dus haar man is nu binnen en zij gaat straks. Zodra haar man aankomt en het oppassen op Jules, de hond, overneemt, komt ook Jerome er weer aan. De man is vol bewondering over het feit dat we naar Santiago lopen en geeft aan ook zo graag te willen, maar dat zijn knieën hem in de steek laten. ‘Ik laat er binnenkort eens naar kijken in het ziekenhuis’, zegt hij vastberaden. We wensen hem veel succes, hij ons ook, en Jerôme en ik gaan Rue St. Pierre in. Ik app Pieter, die in ons appartementje zit, dat ik Jerôme gevonden heb en dat we iets gaan drinken. Twee minuten later is hij er ook. We zijn zo blij dat we elkaar weer zien! Ik weet dat het Jerômes pad is om zonder mobiel te wandelen, en zonder vooropgesteld plan, maar ik vind het soms wel jammer dat we hem telkens weer kwijt zijn en nooit eens een foto of updateje of zo kunnen sturen. Het is niet anders. We drinken een potje thee bij Chez Charlou, het macaron-tentje waar we boven wonen, en dan scheiden onze wegen zich weer. Bovengekomen stort ik me op de route voor de komende tijd. Dertien jaar terug bestond er geen GR tussen Vézelay en Le Puy en liep ik de route gewoon op wegenkaarten. Nu echter bestaat hij wel: de GR3. Op Santiago.nl kunnen we hem downloaden, net als de informatie over de voorzieningen onderweg. Maar als ik de route in detail bekijk, zie ik dat je echt helemaal geen stadjes doorkruist. Alleen piepkleine dorpjes met één gîte of een camping. C’est tout. Geen cafés, restaurants, supermarkt, niets. Is dit wel zo’n goed idee? Moeten we niet gewoon de route volgen die ik 13 jaar geleden liep, zodat we in ieder geval nog door Marcigny komen, door Paray-le-Monial en misschien, als we een stukje omlopen, zelfs door Roanne?
Met Jerommeke kijken naar het mooie uitzicht vanaf Vézelay
We besluiten eerst maar een stop te doen bij Alex en Mathijs, onze vrienden in de Morvan. Daar zijn we over drie dagen al. Zien we vanaf daar wel verder. Ik boek een overnachting voor morgen in Marigny l’Eglise en voor de dag erna in Dun-les-Places. Dan krijg ik een appje van mijn vader: hij en zijn vrouw Atty zijn in Vézelay gearriveerd. Hij heeft zin in een biertje; waar spreken we af? Ik nodig hen uit in ons appartementje. Zo leuk hen hier te zien! Een biertje later gaan zij douchen in het hotel en gaan wij een boekje lezen. We zien elkaar later in het restaurant pal naast de basiliek, SY.
Anderhalf uur later zijn we daar. Het is zulk lekker weer dat we buiten op het terras kunnen zitten, in de schaduw. Een fijn briesje en verder heerlijke temperatuur. Het personeel van SY is vriendelijk, maar geen centimeter te veel. Een beetje Frans vriendelijk, zou ik het willen noemen. De menukaart is echter om door een ringetje te halen en papa heeft een neus voor lekkere wijn, dus we zitten al snel enorm te genieten van een dozijn slakken en een koel glas Petit Chablis. Dit zijn toch de geneugten des levens! We hebben het over mijn vaders geheugen en zijn ongelofelijke talent om plaatsnamen, wegen en routes te onthouden. Mijn broertje heeft dat precies zo, ik ontbeer het volledig. Als je mij ’s middags vraagt waar we die ochtend zijn begonnen met wandelen, kijk ik altijd Pieter totaal verward aan, graaf dan diep in mijn geheugen en blijf dan vaak alsnog het antwoord schuldig. Geen idee. Papa kan echt zeggen: weet je nog dat we 23 jaar geleden op een camping hier 3.7 kilometer vandaan sliepen, in Pierre-Perthuis, en dat we daar naartoe reden via die route en dat we daar dan stopten? Daar heb jij nog een chocoladebroodje gehad. Weet je dat nog?
Nooit, maar dan ook nooit, kan ik zeggen: JA! Dat weet ik nog!
Maar ik heb andere talenten, zullen we maar zeggen. Zo vind ik taal heel leuk. Atty vertelt dat ze regelmatig langs het kanaal fietsen en dat ze dan wel eens een binnenvaartschip zien dat Margje heet. Dat is de naam van mijn oma, mijn vaders moeder, en ook van mij; mijn doopnamen zijn Margje Liesbeth. Maar ook zien ze wel eens een schip dat Cum Grano Salis heet. ‘Met de kennis die ik heb van talen,’ zegt Atty, ‘dacht ik: dat betekent Met zout graan.’ Ik beaam dat dat bij mij in mijn hoofd ook zo werkt: ik leg de hele tijd verbanden tussen de verschillende talen die ik ken; ik zou hier dezelfde conclusie hebben getrokken. ‘Weet je wat het betekent? Ik heb het opgezocht,’ zegt Atty. ‘Het betekent: Met een korreltje zout!’ Cum Grano Salis. Prachtig toch? Daar hou ik van. Al zou ik graag iets meer onthouden van de route die we wandelen.
De niet zo vriendelijke heren van SY dienen een werkelijk heerlijke Jambon Blanc op, en daarna een bordje kaas. Onze favoriet Delice du Bourgogne zit er ook tussen, net als de kaas die je hier veel ziet: Époisses. Lekker! Rond 22.00 uur zijn onze buikjes rond, is de fles leeg en het terras ook, en besluiten we maar eens huiswaarts te gaan. Wat een heerlijke avond was het! Wij rollen naar ons appartementje, papa en Atty rollen nog een stukje verder naar hun hotel onderaan de heuvel, en we gaan lekker slapen. Morgen weer een inspannende dag! Zij gaan verder op reis richting de Mont Ventoux via tussenstop Grenoble, en wij gaan 24 kilometer lopen richting Le Puy en Velay. Het wordt 28 graden, dus de wekker vroeg zetten wordt aangeraden. Te bed!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties