Dag 7 Camino Portugues: Coimbra – Condeixa-a-Nova, 17 km

0

Lammetjes in de wei

In Nederland sneeuwt het, hier komt het – nog altijd – met bakken uit de hemel. Na zes dagen zijn we er wel een beetje klaar mee, met de regen. Net als met de kilometers aan industrieterrein, het continue asfalt, het drukke verkeer, het troosteloze landschap, de blaffende honden. Zoals pelgrim Gert al zei, pakken veel pelgrims voor deze stretch de bus of de trein, omdat het té lelijk is om dagen lang doorheen te wandelen. Dat is voor ons geen optie, maar we begrijpen het wel een beetje. En dan was voor vandaag ook nog zon beloofd en liepen we wéér met een nat pak over het glibberige asfalt. Niet makkelijk om positief te blijven!

Maar toen, op een zeldzaam zonnig moment, liepen we vandaag langs een wei. Er stonden zo’n vijf schapen in, en twee piepkleine lammetjes. Ik weet niet waarom, maar Pieter en ik gingen tegelijkertijd stilstaan, en toen zei Pieter: ‘Meeeeeeeeeh’.

En de lammetjes keken op naar ons, terwijl hun moeder doorgraasde, en zeiden in koor: ‘Meeeeeeeeeh’.

Pieter en ik begonnen te lachen. Pieter zei opnieuw: ‘Meeeeeeeeeh’, waarop de lammetjes antwoordden: ‘Meeeeeeeeeh’. Het was echt té schattig. ‘Meeeeeeeeeh’ zei Pieter opnieuw, en weer een ‘Meeeeeeeeeh’ van de kleintjes.

We lachten nog harder, en helemaal toen beide lammetjes tegelijk vanuit de weide heel snel onze kant op kwamen rennen. Alsof hun ‘Meeeeeeeeeh’ eigenlijk ‘Mamaaaaaaaaa!’ betekende. Pieter en ik stonden te schaterlachen en waren bijna geneigd onze armen te spreiden om onze kleine kindjes erin te sluiten, toen een volwassen schaap opeens kort ‘Beeeeh’ riep. Beide lammetjes kwamen direct tot stilstand, keken achterom naar het schaap en renden op haar af. Zo lomp als ze dat kunnen doen, gingen ze voor haar uier en gunden ons geen blik meer waardig.

Maar onze dag was intussen volledig gemaakt. Dank jullie wel lieve lammetjes, voor dit verrukkelijke momentje op een verder troosteloze dag.

Slapen: bij Residencial Borges aan de hoofdweg, €50 voor een kamer. Oud en aftands maar wel gerund door een vriendelijk mannetje. 

Over de schrijver

Marlies

Niets zo leuk als wandelen. Als ik wandel, voel ik me op z'n fijnst: mijn lijf aan de slag, mijn hoofd in de ruststand. Maar wat ik ook heel leuk vind, is schrijven. En op deze blog komen die beide passies samen: schrijven over wandelen. Dat dat hier kan, is een groot cadeau. En dat jij meeleest, is een minstens zo groot cadeau. Dus welkom op deze blog! Laat me vooral weten wat je vindt! Oh, en we hebben ook een account op Polarsteps, Facebook en Instagram. Mocht je exact willen zien waar we uithangen, of meer foto's bekijken en minder geouwehoer lezen. Kan allemaal :)

No reacties