Sinds we op 31 mei Vézelay verlieten, hebben we welgeteld NUL pelgrims ontmoet. NUL! Niemand. Zero. Zilch. Geen één. Nu boeit ons dat niet zo, want wij vermaken ons toch wel met zijn tweetjes, maar ik heb regelmatig gedacht: waar zijn ze toch allemaal?
Nou, sinds vandaag weten we het: HIER!
Als we Le Puy uitlopen om 8.00 uur in de ochtend, zien we er twee voor ons de heuvel op lopen. We kijken achter ons: een groep van vier. Als we na 10 kilometer pauze houden in Saint-Christophe-sur-Dolaison, stuiten we op een dame alleen, een oma met haar kleindochter, twee vriendinnen (of zussen) van een jaar of 20, een echtpaar van een jaar of 70, een man van 60 met een gigantische buik, een Belgische meneer met wie we later nog in gesprek raken, en een wat oudere man met zijn veel jongere vriendin. Ongelofelijk! Nog vóór we ons broodje op hebben, zitten er in totaal veertien pelgrims om ons heen.
Lunchen met pelgrims om ons heen zijn we niet gewend!
Grappig hoe anders Pieter en ik eten: hij altijd hartig (quiche), ik altijd zoet (brioche praline).
Ik weet nog niet zo goed wat ik daar van vind. Ik zit natuurlijk bij de club van natuurpoepers en net als mijn clubgenoten vind ik een druk pad niet zo fijn, maar voor de gezelligheid is het dan wel weer leuk. Totdat je een gezelschap treft dat continu luid pratend achter je loopt. Dan wordt het weer wat minder tof. Maar geïnspireerd raken door verhalen van anderen, dat is alweer te lang geleden en daar heb ik dan wel weer zin in.
Alles heb zijn voors en zijn tegens, of hoe zei onze Johan dat ook alweer?
De GR65 die we nu lopen is perfect bewegwijzerd
maar nog steeds lopen we soms over paadjes dat je denkt: huh?
Handjes hoog houden tegen de brandnetels
Wij lopen in ieder geval lekker vandaag. Het weer is verrukkelijk: volledig heiig dus de zon is waterig, en de temperatuur rond de achttien graden. Perfect. Het is de eerste vijftien kilometer eigenlijk non-stop stijgen, en daarna in ongeveer twee kilometer de afdaling. Mijn knietjes zeggen au als we eenmaal bij onze gîte aankomen, maar daar hebben ze La Chouffe, dus ik hou direct op met klagen. Als we dan ook nog eens onze boeking voor een slaapzaal mogen omboeken in een privékamer zijn we helemaal in de gloria.
St. Privat d’Allier is een mooi dorpje zo tegen de bergwand aan.
Straks krijgen we een lekker Frans viergangenmenu met Lentilles Vertes du Puy (groene linzen uit deze streek), saucisse de pays (lokale worst) en clafoutis als toetje (benieuwd of die net zo lekker is als bij de bakker in Montverdun), en gaan we vast gezellig kletsen met wat mede-pelgrims. Eindelijk. Hier waren ze dus al die tijd. Gevonden.
Dit is een blaadje van een struik die je hier veel vindt. Elke keer word ik er weer zo vrolijk van, van die witte hartjes op het pad!
PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.
PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.
No reacties