Ik kon vannacht voor geen meter slapen. Woelen, draaien, ogen open, dekbed eraf want heet, dekbed terug want koud, en toen begon ik na te denken over het plot voor ons volgende boek. Dat wil op één of andere manier niet sluitend worden. Maar als het donker is en je geest krijgt rust, komt er blijkbaar ruimte. En opeens had ik het. Opstaan, trui aan, laptop open en noteren maar. Vanochtend vertelde ik Pieter erover en hij was enthousiast, dus onze dag kon niet beter beginnen. En dan was het ook nog zo mooi zonnig! Dronken van geluk stappen we naar buiten, en belanden in een soort Marvel festivalletje. Kleine kindjes zijn stuk voor stuk in een pakje van hun favoriete superheld gehesen en lopen hand in hand met hun vaak eveneens verklede ouders over straat. We zien Mega Mindy, Superman, Spiderman, Batman, allemaal in miniatuur. Té schattig. Je kunt er niet echt ongemerkt foto’s van nemen, maar eentje is toch een beetje gelukt:
Zo schattig
We krijgen er helemaal goede zin van! Alcalá de Guadaíra ontleent zijn naam aan het Arabische ‘al-qala’a’, wat versterkte omheining betekent, en ‘wadi al-ira’, de oever van de rivier Ira. En dat is precies wat we te zien krijgen als we de stad verlaten via de heel bijzondere Puente Guardián del Castillo, Europa’s enige figuratieve brug in de vorm van een draak gemaakt van mozaïektegeltjes. Een reusachtig fort staat aan de rand van de stad en torent hoog boven de brug uit, die op zijn beurt weer de toegang vormt naar beide oevers van de rivier. Ons pad volgt deze rivier grotendeels, wat verrukkelijk is want het is een pracht van een pad. Breed, zand, vogels (we horen nu vooral de tjiftjaf en de monniksparkiet, deze laatste met een gezang dat iets minder agressief is dan de bij ons zo bekende halsbandparkiet) en veel riet en eucalyptus.
De brug is echt heel mooi maar kregen we niet goed op de foto. De mozaïektegeltjes zijn ook in de trapleuningen doorgevoerd…
en zo lopen we door het park. Heerlijk!
Na een tijdje verlaten we de rivier en steken we schuin door naar het parallel lopende kanaal, Canal del bajo Guadalquivir. Als we daar een eucalyptusbos passeren, vallen alle vogeltjes stil. Er is niets te horen hier. Een paar kilometer later, als de eucalyptus vervangen wordt door olijfbomen, zijn ze er weer in grote getale. Blijkbaar is er rond eucalyptusbomen voor vogels niets te halen. Via het kanaal komen we langzaam de stad binnen. We lopen een beetje te kloten met de route als we een gigantische klaverbadconstructie over moeten en we onszelf per ongeluk óp de snelweg (‘rechtsomkeert, Piet!’) vinden, maar dan vinden we al snel onze accommodatie.
De stad in passeren we de universiteit, waar je veel street-art vindt
We dumpen onze tassen en gaan meteen weer naar buiten. Pieters telefoon moet gemaakt, die desintegreert half en Pieter heeft – terecht – geen zin in glassplinters in zijn vingers. We hebben een tentje gevonden waar ze je scherm kunnen maken en die heb ik gister gebeld. De binnensmonds mompelende jongen aan de lijn begreep warempel wat we wilden en bestelde een nieuw scherm voor Pieter. Als we aankomen echter, is dat scherm er niet: ‘sorry, vervoersstaking’. Wat nu? Hij schrijft op een briefje nog een andere winkel in Sevilla die nu open is en wenst ons sterkte. Ja jemig. Onze vermoeide benen voortslepend belanden we bij een iPhone winkel waar ze zowaar het juiste scherm op voorraad hebben, maar de technicus komt maandag pas weer werken. We besluiten een barretje te bezoeken en eens even een plan de campagne op te stellen. Wat gaan we doen? Er zijn verschillende opties, die geen van alle bijster aantrekkelijk zijn. Uiteindelijk besluiten we gewoon ons schema aan te houden en dan in de steden die we aankomende week doorkruisen, uit te zoeken of ze een iPhone-reparatiewinkel hebben. Als dat allemaal niet lukt, hebben we over acht dagen weer een rustdag in Mérida, een grote stad. Daar lukt het dan vast, en hopelijk gaat het tot die tijd niet regenen, want Pieters telefoon is niet langer waterdicht.
We drinken nog een biertje, eten wat tapas en hebben het heerlijk. Dan krijgen we een drankje van het huis, dat bij mij totaal verkeerd valt, en om half negen lig ik starnakel dronken in mijn bed te kreunen en te hopen dat de wereld ophoudt met zo hard te draaien. Ik begon dronken, ik eindigde dronken, cirkeltje rond.
Slapen: Precioso Apart – Localización Perfecta. Appartement van Manuel, gelegen aan Calle Cristo del Buen Viaje 8. Beetje donker maar fantastisch hoge plafonds, van alle gemakken voorzien, en heel rustig in een doodlopend straatje midden in het centrum. Naar de kathedraal wandel je in acht minuten. Manuel is iemand die je een epistel van 3000 woorden stuurt met tips voor wat te doen en waar te zijn in Sevilla, iemand die echt helemaal gek is van zijn eigen stad. Superaanrader!
No reacties