Pieter had het al ooit eens meegemaakt, maar ik nog nooit: een food festivalletje in Frankrijk. Een Marché Nocturne zoals Fransen het zelf noemen. Ik was een beetje bang dat het zou zijn zoals in Varaire. Daar waren we 14 juli en daar zou ook een marché zijn. Vol verwachting gingen we ’s avonds een kijkje nemen, maar er stonden drie kraampjes: een bakkertje, iemand met kaasjes en yoghurt en iemand met wijnen. Het had iets heel triestigs. Mijn verwachtingen voor gisteravond waren dus niet zo hooggespannen. Toen we om 19.00 uur buiten kwamen, was het ook nog niet veel soeps. Een standje met fris en bier, er brandde ergens een BBQ, een paar mensen waren druk bezig bij een standje waar Tournedos avec Gratin Dauphinois gegeten kon worden, en er was een standje met toetjes. Plus er waren twee dames die het geluid aan het testen waren bij twee microfoons. ‘Het zal mij benieuwen!’ zei Pieter terwijl we de boel een beetje sceptisch bekeken.

Maar al snel kwamen de andere pelgrims er ook bij, kocht Dominique, onze gastvrouw, ergens een flesje rosé, en haalde Ségolène ergens een paar borden met tapas vandaan. Het feest kon beginnen! De dames die het geluid hadden gecheckt, begonnen met hun jaren ’50-swing repertoire en al snel liep het hele plein volledig vol. Ik wist niet wat ik zag! Elliot en ik gingen snel naar het kraampje met de Magret Canard Frites (patat met gebakken eendenborst), Pieter ging voor de tournedos, en Ségolène haalde patat met Coeurs de Canard, eendenhartjes aan een spiesje. Biertje erbij, muziekje, verrukkelijk.

Gezellig met Elliot en Ségolène

De vier mensen links en de vijf mensen rechts, vooraan in de foto, zijn allemaal pelgrims. Heel gezellig!

Na het eten werden we door Dominique gevraagd naar de gîte te komen voor een afzakkertje. Een glaasje Armagnac. Dat vinden ze hier erg lekker blijkbaar, want dit is al de tweede avond dat we dat na het eten aangeboden krijgen. Erg spannend vind ik de smaak niet, maar het heeft wel iets heel gezelligs om een beetje na te praten met zo’n drankje erbij. Daarna was het te bed, want de wekker stond om 5.45 uur.

Een slaapmutsje

Er is hier een maand geleden een tornado geweest die zoveel schade heeft veroorzaakt aan bossen en bomen, dat bepaalde delen van de GR65 niet meer begaanbaar zijn. Vandaag is het dus opletten geblazen dat we de alternatieve route volgen. Deze gaat helaas volledig over asfalt, en daar worden meer pelgrims niet blij van. Waaronder de vijf vriendinnen van het schoolplein. Als we op het punt staan waar de GR is afgezet en de pelgrims over asfalt worden geleid, twijfelen ze: toch eigenwijs doen en op de GR65 blijven? Dominique gaf ons gister aan dat het gevaarlijk en echt ondoordringbaar is, dus wij kiezen eieren voor ons geld en nemen de weg. De dames duiken het bospaadje in en we hopen dat we hen nog in levenden lijve treffen!

De tornado is echt heel heftig geweest. Al bijna drie dagen zien we erg veel schade onderweg.

Een kleine twee uur later zijn we in Lectoure. Wéér zo’n prachtig middeleeuws stadje! We duiken de eerste de beste bakkerij in die we vinden en lunchen er uitgebreid. Na anderhalf uur gaan we weer op pad, en wie zien we bij de kathedraal? De vijf vriendinnen. Die pas net zijn aangekomen en hebben er dus anderhalf uur langer over gedaan dan wij! Ze laten ons foto’s zien, van het klimmen, klauteren, hangen, duwen en trekken. ‘It was a stupid decision, but it was fun’, zegt Guénolée, degene met wie ik eerder wat langer sprak. Gelukkig is niemand gewond geraakt. Hun wandelvakantie zit erop; zij nemen straks de bus terug naar huis. Een mooi laatste avontuur hebben ze beleefd!

Asfalt is wat de klok slaat vandaag

Pieter en ik gaan verder, maar niet voordat we onszelf helemaal hebben ingesmeerd met apaisant, een middeltje tegen muggenbultenjeuk. We zijn namelijk onbarmhartig te grazen genomen. En we hebben het idee dat het niet door een muggetje was, maar door een dikke vette tijgermug. Of misschien wel twintig tijgermuggen, want we zitten helemaal onder de rode flatsen! Dikke plakaten, die we net eens even hebben geteld: Pieter heeft er 67 en ik heb er 69! Da’s toch nie normaal! In Lectoure scoren we dus ook even Deet, zodat we ons daar vanavond mee kunnen insmeren. Normaal vind ik dat een beetje overdreven, maar wandelen met jeukende voeten is ook niet alles, kan ik je vertellen!

En dan is dit alleen nog maar mijn onderarm…

Het wordt almaar heter als we de laatste acht kilometer moeten doen. De route gaat volgens rood-wit over asfalt, maar volgens onze app duikt ie het bos in. Dat doen wij dus ook, maar daar hebben we gauw spijt van: muggen! Ze zoemen in wolken om ons heen en lijken een voorkeur te hebben voor onze oren. We lopen snel door en gelukkig staan we na een minuut of tien gewoon weer vertrouwd op asfalt. Deze weg vervolgen we tussen de zonnebloemvelden door naar Marsolan, waar we een hotelkamer hebben geboekt. Als we aankomen is de boel nog dicht, maar een SMS’je doet wonderen en al snel komt de eigenaar ons een heerlijke Menthe à l’Eau brengen op zijn terras, waar we zitten uit te dampen en bij te komen van de hitte. Het zit er weer op voor vandaag! Morgen staat er bewolking en 24 graden op het programma, en vanavond geen dorpsfeest of Marché Nocturne op het plein. Na al die opwinding van de afgelopen dagen ook wel weer eens rustig 🙂

Via de mooie stadswallen verlaten we Lectoure

PS Vind je het leuk om onze nieuwsbrief te ontvangen? Laat maar weten, dan sturen we je eens per week of zo een overzicht van een aantal posts.

PS II We zijn ook te vinden op Polarsteps en Instagram, mocht je geen genoeg van ons krijgen.