Op camino zijn is een feest, maar naar de start ervan rijden is dat stiekem ook. Ik hou ervan om in de auto te stappen en bij de eerste keer tanken al Frans te mogen spreken. Als dan al gauw heuvels en een stukje verder daadwerkelijke bergen om ons heen verrijzen, voel ik me zo enorm op vakantie. Onderweg zijn náár de camino telt wat dat betreft volledig mee met de camino zelf.
Dit keer was de eerste dag wel een beetje rommelig. Op de randweg van Utrecht, amper een kwartier van ons huis, bedacht ik me opeens dat ik niet wist waar ik mijn portemonnee gelaten had. Auto aan de kant, rugzak checken, alle vakjes in de auto, alle zakken van de kleding die ik aan had. Geen portemonnee. Terug naar huis dan maar. Daar was hij ook compleet onvindbaar; waar had ik dat rotding toch neergelegd? Terugdenken aan waar ik hem voor het laatst gezien of gebruikt had, leverde ook niets op. Tot Pieter bedacht dat hij elke tas in de auto ging doorspitten, en daar vond hij hem, in het kleine handtasje dat ik voor onderweg had meegenomen. Portemonnee: check.
Het liep al tegen half elf toen we voor de tweede keer op de ring van Utrecht reden. Niet erg, dacht ik nog, dan rijden we achter de ochtendspits aan en hebben we geen file. Ha! Die vlieger ging dus mooi niet op! File rond Breda. File rond Antwerpen. File rond Rijsel. Hele dikke file rond Parijs! Flink door de mangel gehaald kwamen we om 19.15 uur aan op onze eerste overnachtingsbestemming. Zodra we het terrein op reden, was die hele dag in één keer vergeten. Wat een plaatje! Virginie en Denis kochten anderhalf jaar geleden een huis met een groot stuk bos erachter, en hebben in dat bos tien totaal verschillende soorten accommodatie geplaatst. Je vindt er een yurt, een tipi, een boomhut, een wijnvat en nog veel meer. Wij sliepen in de ‘mega-pod.’ Check it out!
Vroeg in de ochtend werden we wakker zoals je op de hoofdfoto ziet. Het enige wat ontbreekt zijn zingende kaboutertjes, toch?
We hadden van tevoren een maaltijd bij de traiteur besteld en hadden het complete terrein voor onszelf. Yellow de ezel balkte er af en toe lustig op los, en de golden retriever Twinny lag de hele avond aan onze zijde. Waar de naam over gaat is ons een raadsel, maar deze La Parenthèse Meslandaise is een absoluut paradijsje.
Lekker eten met Twinny bij ons in de buurt
De dag erna ontbeten we terwijl de vogeltjes de zon op zongen, en toen was het door naar de laatste stad in Frankrijk vóór de Spaanse grens: Urrugne, diep in Baskenland. Daar sliepen we bij een heel lief Spaans echtpaar thuis, in een Chambre d’Hotes. Ik had op de gok een restaurant geboekt, maar kreeg even schrik toen ik het vertelde aan onze gastvrouw en ze bijna van haar stoel viel van verbazing. Blijkbaar is de chef van dat restaurant de beste vriend van een Michelin-sterkok in San Sebastian, en is het niet makkelijk om een plekje te reserveren.
Toen we er binnen stapten, begrepen we wel waarom. In één woord GEWELDIG! De muziek, de sfeer, het personeel en vooral het eten was ongelofelijk goed. En die cocktail waarmee we de avond inluidden was niet te versmaden zo lekker. Met brandende cacao voor de show! Het was een traktatie die we eigenlijk nog niet verdiend hadden; we hebben nog geen stap gezet!
Vanochtend gingen we na een typisch Frans ontbijt (stokbrood met allerlei soorten jam, heerlijk!) weer op pad. Het werd kouder en kouder, tot de regen op onze voorruit spatte. Dit was niet de bedoeling! Ik zag in mijn korte broek en hemdje de temperatuur steeds verder dalen, en met de temperatuur ook de wolken. Van de Picos de Europa, die gedurende kilometers aan onze linkerhand lagen, hebben we niets gezien. Gelukkig brak een flauw zonnetje weer door de wolken toen we aankwamen bij ons startpunt van de camino, Ribadeo, de eerste grote stad in Galicië aan de Camino del Norte. Twee jaar geleden, toen we onze ‘grote’ camino liepen, liepen we vóór deze plek al landinwaarts, de Primitivo op. Dit keer is Ribadeo de stad vanaf waar we de zee verlaten en landinwaarts trekken. Het is een bijzondere stad: in de middeleeuwen een handelsstad van formaat, later een oord waar mensen naartoe terugkeerden vanuit Cuba en Argentinië met rijkdommen die ze daar hadden verdiend. De architectuur laat daar nog de erfenis van zien. Toch is Ribadeo met name bekend vanwege een natuurlijk fenomeen: Playa de las Catedrales. Annemiek en Roberto van waw.travel zeiden ons al dat we even het getijdenschema moesten raadplegen voor we zouden gaan, want het strand is met name bij eb spectaculair: natuurlijke bogen en grotten doen denken aan de bogen van een kathedraal. Onze timing was niet goud, want wij zagen dit:
Terwijl je op het internet dit soort plaatjes vindt:
Eigen schuld dikke bult. Maar wat deed dat er ook toe? De wind waaide door onze haren, we vonden het ondanks dat we de grotten en bogen niet in volle glorie zagen toch echt prachtig, en we hebben heerlijk gewandeld. Even dat lichaam uit de knoop na drie dagen autorijden!
Zoals gezegd: de reis naar de start van de camino is altijd een feestje. Maar dat we morgen mogen beginnen is toch wel het grootste feest. We kunnen niet wachten!
No reacties